P.B.M. Blaas

In de jaren ’70 van de vorige eeuw voelden de mensen die professioneel met geschiedenis bezig waren, zich bedreigd: het vak geschiedenis werd op vele plaatsen in het onderwijs vervangen door maatschappelijke vorming, en in het spoor van de “revolutie van 1968” werd alleen de actualiteit nog als alles zaligmakend gezien. Bovendien was de strijd om de vraag of geschiedenis wel een wetenschap nog lang niet gestreden. Deze bundel is daar de perfecte illustratie van, met zeer uiteenlopende, soms wel erg oude artikelen van gerenommeerde historici (oa Johan Huizinga). Het pleit voor Blaas dat hij niet eenzijdig voor één enkele richting heeft gekozen (bijvoorbeeld voor absolute wetenschappelijkheid), maar een zekere diversiteit van stemmen laat horen. Wat opvalt is vooral hoe tijdsgebonden uiteindelijk die analyse van de anti-historische gezindheid van de moderniteit is gebleken: al in de jaren ’70 zag je een duidelijke herneming van de historische belangstelling bij het brede publiek, en ook in de sociale wetenschappen is de historische component intussen geherwaardeerd. Wat meteen betekent dat dit boek toch in zekere zin verouderd genoemd mag worden.… (mer)