Ignaas Devisch

Dit is een boek dat op het juiste moment komt: met het gesakker om ons heen over het continue gebrek aan tijd, na de maatschappelijke analyses over de druk die het neoliberalisme op het individu legt om altijd maar verder te gaan in presteren en consumeren, na het bijna modieuze cultuurpessimisme van de laatste tijd biedt Devisch een heel ander, verfrissend perspectief aan.
Ik volg zijn analyse voor 100% dat de rusteloosheid in de moderne mens ingebakken zit (al veel langer dan we denken, in elk geval al veel langer dan het kapitalisme bestaat), en dat we zelf kiezen voor eindeloos activisme. Devisch trekt daar de logische conclusie uit: dat er in die rusteloosheid in de eerste plaats een positief gegeven zit, namelijk als een mateloze drang gericht op zelfontplooiing .
Terecht wijst hij op de excessen: als de mateloosheid te ver doorslaat, als de band verloren gaat met de finaliteit (de zingeving), of als mateloosheid een maatschappelijke dwang wordt. Persoonlijk zou ik er nog een aan toevoegen: als mateloosheid schadelijk wordt voor je directe omgeving. Want dat is wel een lacune bij Devisch, vind ik: ook hij trapt in de val van het super-individualisme, en verliest daarbij uit het oog dat wat individuen doen een directe impact kan hebben op de mensen die rond hen staan (gezin, vrienden, collega’s…). Maar afgezien van dat minpuntje kan ik de lectuur van dit boek alleen maar aanbevelen.… (mer)