Obra culmen de la poesía española ( )

No puedo reseñar nada de nada cuando se trata de Federico, para mí es simplemente amor: su poesía es pura música, sangre, sol calcinante en las tardes de toros, la brisa en la sierra, el frescor del río, pasión a manos llenas. ritmo en cada verso como el bombeo de tu corazón.

Lo único de la poesía de Federico que para mi gusto personal está por encima del Romancero Gitano es el Llanto por Ignacio Sánchez Mejía. ( )

Recenzoj
Citaĵo
„ Ankaŭ mi, kiel Auld kaj, de nun, kiel multaj aliaj privilegiuloj, konatiĝis kun Garcia Lorca tra la Internacia Lingvo, kiu permesas kontakti pli rekte la ĉefverkojn de ĉiu lingvo.
Elvenas el liaj Romancoj, kie plektiĝas hermetisma rafiniteco kun fora eĥo de cimbaloj kaj gitaroj, ia Hispanujo 17a-jarcenta, kun misteraj verandoj kaj rondaj balkonoj, sub verda lumo de malbonaŭguraj lunoj. Elvenas vesperoj kun nuboj kiel anĝeloj, aŭroroj super salikoj plorantaj sur akvo kiel oldulinoj. Sed ne elvenis, almenaŭ por mi, la promesitaj universalaj sentoj. Krom malklara pesimismo, nenio enpenetras mian animon, nenio helpas min plori aŭ rideti. Almenaŭ por mi, la animo de Garcia Lorca ne riveliĝas tra la Romancoj. Mi povas ĝui, eĉ intense, la koncizan perfektecon de kelkaj versoj, la kolorplenan prezenton de imagoj; sed ne stariĝas inter la poeto kaj mi tiu mirakla fluo, kiu faras, ke mi rekonas liajn vortojn kiel ĉiutempajn, ĉiulokajn.
Ĉu kulpo de la traduko? De la vidpunkto de la ritmo, ĝi estas perfekta laŭ la kadencoj; de tiu de la rimo, ĝi estas fidela kaj plaĉa en la asonancoj. Sed ĝenas min, kaj eble ne nur min, la nenecesa uzado de neologismoj kaj de maloftaj vortoj. ”
— 1972, Clelia Conterno, Esperanto, 798(6)

8423919560

OB-4