(Review in English here)

Freek Groenevelt woont in Antwerpen. Hij is een zelfingenomen en grotendeels werkonwillige schrijver van middelbare leeftijd die de laatste jaren eigenlijk alleen maar stukjes voor de krant produceert. En wat hij eigenlijk doet is om de paar dagen een paar uur op kantoor doorbrengen; de rest van de tijd hangt hij in cafés rond en maakt lange stadswandelingen om inspiratie op te doen. Op een dag brengt een rare handgeschreven lezersbrief over zo’n cursiefje hem even van zijn stuk, maar bij nader inzien wordt de situatie alleen maar vreemder: de afstempeling is van veertig jaar geleden, hetgeen van de brief eigenlijk een uitermate exacte profetie maakt; een grafologisch onderzoek en New-Age-theorieën brengen steeds minder klaarheid in de zaak. Bovendien blijft de naam van de briefschrijver -- Joachim Stiller -- in de allerhande onverwachte verbanden maar opduiken.

De komst van Joachim Stiller vond ik vooral erg gedateerd. Dat is het duidelijkst te zien aan de verhaallijn van Simone, het enige vrouwelijke personage dat tenminste een beetje aan bod komt. Die ontwikkelt zich namelijk zo: Freek Groenevelt, veertiger, ontmoet een sexy vijfentwintigjarige lectrice in wiskunde. Na slechts twee interacties valt ze zo hard voor hem dat ze haar verloofde voor hem dumpt. Daarna trekt ze bij hem in, kookt voor hem, bemoedert hem als hij emotioneel wordt, en verbergt haar gezicht op zijn schouder als ze bang is. Uiteindelijk wordt ze zwanger van hem en herstelt zijn emotionele stabiliteit. Zo’n oudbokkige verhaallijn doet -- voor mij althans -- enorm afbreuk aan een roman.

En dat was uiteindelijk teveel van het slechte: New-Age-onzin, de mysterieuze en ongeziene profeetfiguur, grafologie, verwijzingen naar Jezus -- dat alles mag instrumenteel zijn voor de auteur, of zelfs maar de Zeitgeist, en dan kan ik pseudowetenschap en pseudoreligieuze nonsens nog door de vingers zien. Maar qua literatuur ben ik kotsbeu van boeken die gaan over een schrijver van middelbare leeftijd die weliswaar arrogant is, maar die dat verdient heeft, of die obsessief bezig is met zijn inboeten aan potentie.

Kort gezegd: al mag dit een klassieker wezen, deze roman berust voornamelijk op een aantal topoi waar ik literaire tandpijn van krijg. ( )

Al dikwijls herlezen, dit verhaal van bizarre aankondigingen per brief, telefoontjes, een oud boek met voorspellingen en een wonderlijk carillonconcert, hetgeen uiteindelijk leidt tot de uitnodiging van deze geheimzinnige man, Joachim Stiller, om hem te ontmoeten bij station Zuid. De aanvankelijke angst voor alles wat met deze Stiller te maken heeft, wordt geleidelijk aan anders en tenslotte blijkt dat de hoofdpersoon, de journalist Freek Groenevelt, al heel lang is verbonden met deze Stiller.
Mooi Vlaams.

Destijds gelezen als verplichte lectuur. Geen beklijvende indruk, maar toch verdienstelijk. ( )

Van http://mom.biblion.nl/ : Een zekere Joachim Stiller, wiens sterfelijke verschijningsvorm zich niet openbaart, gaat een wezenlijk bestanddeel uitmaken van leven en denken van drie elkaar aanvankelijk onbekende mensen te Antwerpen: de ik-figuur (een schrijver), een lerares en een wethouder. Stiller belichaamt het beeld van de verlosser, een archetype dat volgens Jung in het collectieve onbewuste aanwezig is. Bekendste werk van deze magisch-realistische auteur, origineel van taal, mysterieus en vol spanning. - Redactie.

beklemmend ( )