Dirk Barrez

Dit was een van de boeken die ik als student moest lezen, maar er hoegenaamd geen zin in had. M'n leesinteresse was toen bijlange niet zo groot als vandaag, laat staan dat ik dan zulke boeken wou lezen. Ik weet zelfs niet meer voor welk vak het was. Wel herinner ik me dat ik dat boek het liefst zo snel mogelijk van de hand wou doen eens het betreffende schooljaar voorbij was. De inhoud interesseerde me toen (1999-2000) helemaal niet. Dat is nog steeds niet veranderd, althans wat dit boek betreft.

Anders gezegd, nu interesseren dergelijke (!) boeken/onderwerpen me wel, omdat lezen niet meer van moeten is. Ik ben m.a.w. vrijer in het kiezen van wat ik wil lezen, waarover ik wil lezen, ...

Waarom dan deze (zeer late) review of quotering? Puur om statistische redenen.… (mer)

11 Politieke Dwaasheden van Dirk Barrez bevat een aantal pijnpunten in ons maatschappelijk bestel, soms breder dan, soms beperkt tot België. Daarnaast publiceert hij hier (nogmaals) zijn "Programma voor een Menselijke Samenleving". Hoewel hij ongetwijfeld vaak een juiste analyse maakt van de problemen, zijn zijn oplossingen niet erg uitgewerkt, in de praktijk misschien zelfs tegenstrijdig. Hij roept op om het "onhaalbare" te eisen, maar op een bepaald ogenblik ga je, wil je effectief iets veranderen, toch naar het praktisch haalbare moeten. Vanzelfsprekend moet je dan niet in een TINA-perspectief vervallen, maar het eerste wat je moet doen om een droom te realiseren is wakker worden, vroeg of laat.… (mer)

Na 15 (van de 60) bladzijden dacht ik: niet verderlezen, dit is een schreeuwerig, drammerig, sloganesk pamflet waar je niks van zal leren. Maar ik heb toch doorgebeten en mijn tanden gezet in het "programma voor een menselijke samenleving": best boeiend, en zelfs enigszins ontroerend hoe er toch nog mensen zijn die durven dromen en met enthousiasme voor een utopisch project durven gaan. Er staan zeker behartenswaardige doelen bij, maar de antikapitalistische saus waarmee de boodschap constant overgoten wordt heeft iets verschrikkelijk oubollig, en het instrument waarmee de auteur zijn droomwereld wil bereiken heeft naar mijn smaak toch nog iets teveel weg van een mondiale dictatuur, ondanks zijn pleidooien voor participatie en democratie.… (mer)

Weerslag van verblijf in Porto Allegre, Brazilie, januari 2001 tijdens het eerste Wereld Sociaal Forum, een conferentie van vooral Ngo’s en antiglobalisten als tegengewicht voor de bijeenkomst in Davos van de economische en politieke leiders, op hetzelfde moment.
Duidelijk geschreven voor aanhangers van antiglobalistische beweging dan voor grote publiek. De auteur legt wel de vinger op tal van leemten en tekorten in het discours van de beweging en weet haar boodschap relatief goed samen te vatten. Maar er is bijzonder weinig aandacht voor de gewelddadige ontsporingen en voor het negatief imago van de beweging in de media en bij de publieke opinie.… (mer)