Simon Cartledge

Het boek geeft een algemeen goed inzicht in de problemen van een systeem van één land twee systemen.

De schrijver geeft echter duidelijk te kennen een aanhanger van een voor deze tijd voorbijgestreefd staatsnationalisme te zijn zoals dat nog bestaat in Spanje, Frankrijk, het VK e.a. Dit nationalisme houdt slechts stand door op populistische wijze regelmatig uit te pakken met symbolen als koning, president, patriottisme enz. Dit zijn op zich in een democratie waardeloze symbolen. Het door hem duidelijk misprezen volksnationalisme van Catalanen, Schotten e.a. noemt hij populistisch nationalisme. Nochtans is dit gebaseerd op eigen taal,cultuur en identiteit, dingen die een democratie de naam waardig niet mag negeren.

De hele denkwijze van de schrijver is gebaseerd op zijn bewondering van het staatsnationalisme. Nooit stelt hij de in de tijd beperkte autonomie van Hong Kong in vraag. Het is volgens hem blijkbaar normaal dat China een nationalistische koers vaart en bijgevolg de eigen taal en politiek binnen de opgelegde overgangsperiode van 50 jaar vestigt. Evenmin stelt hij ooit de vraag over de democratische legitimiteit van de terugkeer naar China zonder de bevolking daarover te hebben geraadpleegd.

Vergeten we trouwens niet dat het Chinees communisme miljoenen doden heeft geëist. Veel Hong Kong'ers zijn afstammelingen van mensen die dit nog steeds bestaande dictatoriale regime ontvluchtten. Verwachten dat HK ongevraagd verder integreert is als de slachtoffers van de Nazi's vragen met hen samen te werken.

Een in de tijd onbeperkte autonomie of anders een onafhankelijkheid is de enige realistische toekomst voor HK. Dat past echter niet in de denkwijze van de schrijver.… (mer)