Mariateresa Di Lascia (1954–1994)
Författare till Passaggio in ombra
6 verk 144 medlemmar 3 recensioner
Om författaren
Inkluderar namnet: Mariateresa Di Lascia
Verk av Mariateresa Di Lascia
Passagio in Ombra 2 exemplar
Compleanno-Dio & c. 1 exemplar
מעבר בצל 1 exemplar
Di Lascia Mariateresa 1 exemplar
Taggad
*S11-7 (1)
- I Capolavori del Premio Strega (Il Sole 24 Ore) (1)
1900-talet (5)
20th century 20° sec. 38 80 Corinne fiction in italian italiaanse auteurs Italian Italian language Italy ks11 letteratura italiana novecento romanzo psicologico Libri Marcella narrativa narrativa italiana Narrativa italiana - sec. 20 novel novel down the (1)
A 4 (1)
allmänt (1)
autori (1)
autori Italia (1)
avklarad (1)
b-rovere-b3 (1)
berättelse (10)
Corinne (1)
donne e dintorni (1)
ed-feltrinelli (1)
Goodreads (1)
Italian authors (1)
Italien (3)
italiensk (4)
italiensk litteratur (8)
Italienska (2)
ks11 (1)
kvinnliga författare (1)
kvinnor (2)
L (1)
letteratura italiana novecento romanzo psicologico (1)
Letterature-Autori italiani-Prosa-Narratori del '900 (1)
libri Italia (1)
Libri Marcella (1)
litteratur (2)
Main wall - shelf 2b (1)
Narrativa italiana - sec. 20 (2)
novel down the aisle (1)
R79 (1)
roman (3)
roman/romersk (2)
ska läsas (1)
skönlitteratur (4)
Stregapriset (2)
volumi (1)
volumi letti (1)
Allmänna fakta
- Födelsedag
- 1954-01-03
- Avled
- 1994-09-10
- Kön
- female
Medlemmar
Recensioner
Flaggad
kikka62 | 2 andra recensioner | Feb 10, 2020 | Flaggad
casafallai | 2 andra recensioner | Jan 20, 2019 | In de terugblik die Chiara D'Auria, het hoofdpersonage, op haar leven maakt, krijgen we de schets van een Zuid-Italiaanse familiesaga met veel aandacht voor de psychologie van de verschillende figuren zoals Chiara die in haar, soms gefragmenteerde, herinneringen neerzet. "Als er ten slotte in de kamer en aan de horizon geen punt meer is waar ik mijn blik op kan richten zonder dat ze me weer met de last van hun geschiedenissen tegemoetkomen, huil ik zonder hartstocht en zonder woede, overgeleverd aan mijn herinneringen als een burcht aan zijn aanvallers. Ze zijn er allemaal: in dit huis zonder lucht en licht, ik herken ze stuk voor stuk, ook degenen die ik nooit gezien heb, zelfs niet op een foto; en de vrienden van vrienden die het aan elkaar hebben doorverteld, bevolken het behang met beige bloemen op de muren en projecteren hun schaduw als in een grote bioscoop." (p. 9).
In het eerste deel kijkt Chiara vooral terug op het leven van haar moeder, en lange tijd afwezige vader. In het tweede deel volgen we de geleidelijke neergang van Chiara, beginnend met de dood van haar moeder en gevolgd door een onmogelijke liefde. De verstikkende idealisatie door haar tante belet Chiara om zich haar leven toe te eigenen. Veel verdriet en ontgoocheling, op de rand van de verbittering. "De toekomst is niet de dood, want die heeft geen toestemming nodig om zich te voltrekken; de toekomst, daarentegen, is die onvoltooide tijd die ons wacht en die onverbiddelijk op ons lijkt: op wat we zijn geweest, en op wat we nooit zullen zijn. Zij houwt de rimpels uit die de spiegel ons teruggeeft en is dreigend en machtig; tegelijkertijd zal ze nooit ophouden haar lokroep te laten horen en daagt ze ons uit met beloften en vleierijen, of bedreigt ze ons met haar onberekenbare terreur. Ik ben absoluut niet vertrouwd met mijn toekomst, die me eeuwig onvoorbereid treft; de 'morgens' waaruit zij bestaat, graven een draaikolk van leegte in mij: als een afgrond waar ik voor sta en die me zijn duizelingwekkende diepte in zuigt. Als ik terugdenk aan mijn leven, is het altijd zo geweest; ook al leken de vormen die zij in mijn bewustzijn aannam op het eerste gezicht anders, zelfs tegenovergesteld." (p. 285).
Mariateresa Di Lascia stierf op haar 44e, een jaar voordat deze roman werd gepubliceerd om meteen in dat zelfde jaar 1995 de Premio Strega te winnen. We kunnen dus andermaal alleen maar fantaseren over wat deze vroegtijdig gestorven schrijfster nog allemaal had kunnen neerzetten aan literaire uitblinkers. Laat ons dus maar dankbaar zijn voor dit prachtige boek.… (mer)
½In het eerste deel kijkt Chiara vooral terug op het leven van haar moeder, en lange tijd afwezige vader. In het tweede deel volgen we de geleidelijke neergang van Chiara, beginnend met de dood van haar moeder en gevolgd door een onmogelijke liefde. De verstikkende idealisatie door haar tante belet Chiara om zich haar leven toe te eigenen. Veel verdriet en ontgoocheling, op de rand van de verbittering. "De toekomst is niet de dood, want die heeft geen toestemming nodig om zich te voltrekken; de toekomst, daarentegen, is die onvoltooide tijd die ons wacht en die onverbiddelijk op ons lijkt: op wat we zijn geweest, en op wat we nooit zullen zijn. Zij houwt de rimpels uit die de spiegel ons teruggeeft en is dreigend en machtig; tegelijkertijd zal ze nooit ophouden haar lokroep te laten horen en daagt ze ons uit met beloften en vleierijen, of bedreigt ze ons met haar onberekenbare terreur. Ik ben absoluut niet vertrouwd met mijn toekomst, die me eeuwig onvoorbereid treft; de 'morgens' waaruit zij bestaat, graven een draaikolk van leegte in mij: als een afgrond waar ik voor sta en die me zijn duizelingwekkende diepte in zuigt. Als ik terugdenk aan mijn leven, is het altijd zo geweest; ook al leken de vormen die zij in mijn bewustzijn aannam op het eerste gezicht anders, zelfs tegenovergesteld." (p. 285).
Mariateresa Di Lascia stierf op haar 44e, een jaar voordat deze roman werd gepubliceerd om meteen in dat zelfde jaar 1995 de Premio Strega te winnen. We kunnen dus andermaal alleen maar fantaseren over wat deze vroegtijdig gestorven schrijfster nog allemaal had kunnen neerzetten aan literaire uitblinkers. Laat ons dus maar dankbaar zijn voor dit prachtige boek.… (mer)
Flaggad
rvdm61 | 2 andra recensioner | May 4, 2014 | Priser
Statistik
- Verk
- 6
- Medlemmar
- 144
- Popularitet
- #143,281
- Betyg
- ½ 3.3
- Recensioner
- 3
- ISBN
- 12
- Språk
- 4
La lingua è gorgogliante e rievoca fin nei polmoni le crisi di asma che tormentano Chiara nei momenti più emotivizzati. Ma è una lingua che sa anche incantare con le sfumature, che porta in superficie stati d’animo, personaggi e ricordi che erano rimasti sommersi per anni: Anita, la coraggiosa ragazza madre; Francesco, il giovane padre, prima amatissimo e poi odiato; donna Peppina, che si prenderà cura di Chiara dopo la morte di Anita e che la osannerà con un amore cieco e fanatico; Giuppina, la zia che sarà al tempo stesso vittima e carnefice...
Quella di Chiara D’Auria è una famiglia tempestata da caratteri estremi che riescono a convivere solo incastrando le proprie spine con quelle degli altri. E’ una famiglia da maneggiare con cura, ma che alla fine rivolgerà le spine solo verso se stessa.
E Chiara, una volta che le rughe le si fissano sul volto e che la gente assiste al suo disfacimento fisico e psichico, sente il bisogno di districare li nodi della sua esistenza, di capire se quel passaggio in ombra che è stata la sua vita segua una qualche direzione significativa.
La risposta definitiva la deve trovare il lettore che, con la protagonista, condivide il passaggio. Forse questa risposta non c’è, ma ci rimane la fascinazione per il viaggio nel tempo che la Di Lascia ci ha donato.
Passaggio in ombra copertina del libroSCHEDA DEL LIBRO… (mer)