Bibi Dumon Tak

Een bijzonder leuk kinderboek, dat ik uitsluitend voor mijzelf heb gelezen (beluisterd; uitstekend voorgelezen). Een serie die dieren houdt achtereenvolgens een spreekbeurt spreekbeurt over een ander dier, nu eens zonder mensen, met iedere keer een andere invalshoek. Zo spreekt de gewone poetsvis over haaien, maar terwijl ze herhaaldelijk verzekert dat deze spreekbeurt over haaien gaat, gaat hij duidelijk over de gewone poetsvis de sneeuwpanter die over de sneeuwpanters spreekt blijkt zelfs eigenlijk geen enkel ander dier te kennen. De spreekbeurt over de anaconda wordt gehouden door de bewonderende regenworm, de merel spreekt over de opgerukt te exotische dwergpapegaai en de dwergpapegaai over zangvogels, beiden met veel negativiteit en toch aan het eind bekend dat ze graag (soms) de ander zouden willen zijn. De Vos spreekt over ganzen, uitsluitend als voedsel, hoe het te vangen en wat het lekkerste is, dit tot grote verontwaardiging van de gans en zijn soortgenoten. Na elke spreekbeurt mogen er vragen komen, en dat gebeurt ook meestal, maar De vos roept ook tussendoor voortdurend bijdehante dingen, die dan gecorrigeerd worden door de uil die een soort gespreksleider blijkt. De heremietkreeft kan niet uit zijn woorden komen, omdat hij niet vanuit zijn schelp mocht spreken en nu te zenuwachtig is. Het gilamonster, een soort hagedis, heeft een aparte rol: zodra het wil beginnen wordt het weggestuurd omdat de dieren er zeker van zijn dat alleen al zijn adem giftig is en dat hij een pest voor het dierenrijk is. Hij krijgt geen kans en wordt weggehoond. Later realiseren de dieren zich dat blijkbaar die adem toch niet zo giftig was en dat zij zich hebben laten beïnvloeden door negatieve verhalen waarvan volkomen onduidelijk is waar ze vandaan komen. Het gilamonster wordt teruggehaald en houdt een spreekbeurt over de purperen draak, een giftige zeeslak. Werkelijk een heel origineel, aanstekelijk en ook nog leerzaam boek, ik zou zeggen voor lezers van 6-86.… (mer)

Sweet little story about a boy who lives on the Greek island of Corfu. Mikis is thrilled when his grandfather buys a donkey. He loves the donkey but becomes concerned about how his grandfather treats it. Grandfather sees the animal as merely a “tractor with legs”, useful to haul wood down from their olive grove on the hillside. Mikis fears the donkey is being overworked, but when he expresses his concerns he is just laughed at. He insists on getting the donkey proper care and bettter housing though, and eventually Grandfather comes around to treating the donkey more kindly, and even helps out when Mikis gets stuck trying to persuade the donkey to enter a new environment. Honestly I was rather appalled at how Grandfather treated Mikis as well- yelling insults at him, grabbing his ear to scold him in public, calling him names- I’m not at all surprised he treated the donkey poorly as well. I thought it cute and amusing how Mikis and a friend found a companion for the donkey- and foresaw the results of that as well! The boy’s interactions with other kids at school are also a nice touch- first they tease him for worrying about the donkey (and saying he can communicate with it), then later they try to help him solve a problem to help the donkey. Side story (kind of told between the lines) about their young teacher’s on-and-off-again romance with some guy on a motorbike felt a bit odd to me, but it does tie in eventually. The ending is heartwarming.… (mer)