Niña Weijers

Gebundelde columns uit de Groene Amsterdammer, grofweg thematisch geschikt. Weijers dient zich bijna altijd aan als een zoekende jongvolwassene die de eerste teleurstellingen van het volwassen leven en de confrontatie met hoe het er in de wereld aan toe gaat, trefzeker op papier weet te zetten. Zie maar naar dit prachtige fragment: “Het probleem van ooit een kind te zijn geweest, is dat je er nooit werkelijk mee ophoudt. Misschien komt dat omdat volwassenheid, hoe je het ook wendt of keert, toch een soort grap blijkt te zijn. De alwetendheid is uitgebleven, de autonomie niet absoluut. Vanaf de overkant lijkt het kind dat je was ineens de meest ware manifestatie van wie je ooit bent geweest, en hoewel je weet dat dit niet waar is, probeer je haar toch te vragen hoe het zit – het meisje dat je allang niet meer bent, en waarschijnlijk nooit bent geweest.” De alwetendheid is uitgebleven, de autonomie niet absoluut, wie kan dit beter onder woorden brengen? Uiteraard gaat het niet altijd zo diep, dat is nu eenmaal eigen aan het genre. Wat opvalt zijn de voortdurende literaire verwijzingen. Andere schrijvers, en dan vooral andere schrijfsters zijn een voortdurende bron van reflectie. Haar langere column over Annie Ernaux en Jeanne d’Arc bijvoorbeeld is een knap staaltje van analyse.… (mer)

Zelf doen. Door Niña Weijers.

Ik bracht afgelopen 5 dagen door in het aangename gezelschap van Niña, ik sleurde haar overal met me mee; wou lezen, lezen, lezen. Zelfs vandaag, een immens lastige dag, las ik tussen de huilbuien door als een bezetene verder.

Ik heb het geteld: 11 van de boeken die Niña aanhaalt, in deze bundeling van columns, las ik ook. Als ik enkel kijk naar auteurs delen we nog meer leesverleden. Weijers leeft, net als ik, door te lezen en te schrijven en daarop te reflecteren, en er al dan niet naar te leven.

In Zelf doen volgen we haar van 2016 tot en met 2022. Haar leven verandert grondig, net als de wereld om haar heen. Wat niet verandert is haar scherpe blik, haar trefzekere pen, haar liefde voor de literatuur en de mensen om haar heen. (Maartje, M., blijft een constante waar je niet om heen kan.)

Ik heb in dit boek quasi meer onderlijnd dan niet onderlijnd. Daarom duurde het lezen ook zo lang: ik genoot van elke pagina, las en herlas, overpeinsde, deelde stukken tekst op mijn Instagram, …

Eens in de zoveel tijd word je verliefd op een boek, in dit geval is dat Zelf doen. Een bijbel om naast je bed te leggen, te koesteren én als literatuurlijst te gebruiken. Inspiratie én aangenaam gezelschap in één. Grote fan!… (mer)

Het zit goed in elkaar, spannend, onderzoekend. Ik snap dat bij eerste lezen niet helemaal, herken wat dingen nadat ik op 2/3e een paar reviews en interview heb gelezen. Ik vind de inhoud van het verhaal op meeste plaatsen op het moment niet boeiend genoeg, veel 'modern leven', om helemaal uit te zoeken hoe het in elkaar zit. Ik kan het daarom geen sterren geven.
leuk : de zoekende ik, de verschillende mogelijkheden van het verhaal, hun levens, keuzes, leefomgevingen. Wat dat betreft als als het 'sneeuwboek' van Erpenbeck, maar veel experimenteler. Een boek geschreven over een schrijfster en zij kennen elkaar. De schrijfster is nog niet zeker van hoe het leven in het boek gaat lopen en dus is. Als het kaft met spiegel en raam in verschillende reflecties. Het valt in categorie 6 (is hoogste) qua leesniveau.… (mer)