Those who call this a South African Heart of Darkness are, I think, wrong. Although it is, like Conrad’s novella, an inner journey mirroring an outer journey (in this case of two men—a geologist and a biologist—caught up in the shifting fortunes of the Second Boer War, 1899-1902), I think the Conrad metaphor is overdone. The pace is slow but it is not about the pace. I was very taken with the story but not so much with the writing. I grew more involved as time went by and it reminded me in some ways of another South African writer I am very find of, Karel Schoeman (perhaps in part because they share a translator, Elsa Silke). Recommended—and I will read more by her to see where it leads.… (mer)

Flaggad

Gypsy_Boy | 4 andra recensioner | Aug 25, 2023 |

To Hell with Cronjé av Ingrid Winterbach

Another interesting book for #WITmonth!

To Hell with Cronjé is the sixth novel by South African author Ingrid Winterbach, who has also published five titles under the pseudonym Lettie Viljoen. It is a profoundly moving meditation on male friendship and the futility of war.

Two scientists, Rietz Steyn and Ben Maritz, forge their friendship during the Boer War (1899-1902), of interest to Australians because it was the first of multiple wars overseas that Australians have chosen to join. I'd hazard a guess, however, that most Australians know little about our participation in this brutal war apart from inscriptions on war memorials and/or from the highly contested myth-making about Breaker Morant. (See my review of The Breaker by Kit Morant.)

The AWM website) tells me that about 16,000 men from what were then Britain's colonies in Australia, fought (mostly) on the British side. About 600 died, about half in action and the rest from disease or accidents. (This was from a population of less than 4 million in 1901.) Winterbach's novel is very revealing about the war that our young men volunteered for, but it was instructive to learn a little more after I'd finished reading the book because some knowledge of South African history and geography is assumed by the author.

From the British National Army Museum, I learned that

The origins of the Boer War lay in Britain's desire to unite the British South African territories of Cape Colony and Natal with the Boer republics of the Orange Free State and the South African Republic (also known as the Transvaal). The Boers, Afrikaans-speaking farmers, wanted to maintain their independence.

Map of Southern Africa, c1899, source: British National Army Museum

Neither the novel nor the museum website admit that both sides were colonisers, fighting over land dispossessed from the original inhabitants. What it does reveal is the 'gentlemen's agreement' that these bitter enemies had made, to ensure continued control over the Black population:

On the outbreak of war, the British made a tacit agreement with their Boer enemies that both sides would not arm the black population. As the war progressed, however, this stance proved difficult to maintain and they began employing armed blacks as scouts.

It is estimated that between 15,000 and 30,000 black Africans eventually served under arms with the British Army as scouts and sentries. Another 100,000 worked as labourers, transport drivers, blacksmiths, wheelwrights, farriers and builders. (National Army Museum, scroll down to the heading, 'African and Indian role')

So this explains this exchange, early in the novel when the party come across some Xhosa:

At noon, their shadows hard upon their heels, they come across three black men on horseback. The men are wearing hats and blankets. One is clad in the threadbare tunic of a Khaki [i.e. British] uniform. Another wears a feather in his hat.

'A motley crew,' Ben mutters.

The two groups come to a halt, facing each other.

'What do you want?' Willem demands. 'I trust you're not helping the Khakis.'

The men confer in Xhosa. The leader raises his hand in what appears to be a peace sign.

He and Willem bow formally.

The group passes them without further greeting.

'Tonight they're be joining General Pettingale,' Ben says.

'At least they're unarmed,' Willem says, 'and rightly so.' (p.7)

Rietz and Ben find themselves in the company of another of these Black Africans of ambiguous military status when they encounter Ezekiel in a Boer transit camp under the control of Gert Smal. Smal detains them because he doubts their story that the erratic General Senekal sent them as escorts for the postmaster-turned-soldier Willem, who is returning a very young shell-shocked soldier called Abraham to his mother. Ezekiel is the only character who has any dignity, despite being ordered about by Smal and used as an amusement because he has a freakishly good memory for Biblical quotations and facts about the war. All the others are clearly traumatised by the war, though they behave in different ways:

To read the rest of my review please visit
https://anzlitlovers.com/2022/08/24/to-hell-with-cronje-by-ingrid-winterbach-tra...… (mer)

Flaggad

anzlitlovers | 4 andra recensioner | Aug 24, 2022 |

Roerige tijden av Ingrid Winterbach

Een Zuid-Afrikaanse zoöloog kampt met een depressie en zoekt een uitweg uit haar psychische problemen tegen de achtergrond van een land dat worstelt met ongelijkheid,mongebreideld neoliberalisme en milieuverloedering

Flaggad

huizenga | 1 annan recension | Jun 20, 2022 |

Roerige tijden av Ingrid Winterbach

In de context van het eindeloze - en uitdijende! - universum is de aarde slechts een eenzaam rondzwevend speldenstipje. En wij, als individuele mens, laten wij “de allergeringste afdruk achter op het weefsel van het universum - het kleinste spoortje, kleiner dan een molecule, een atoom, een quark, geringer dan de kleinst denkbare geringheid?” Wat is de betekenis van ons leven, als we god hebben afgezworen?

Het zit blijkbaar in de mens om die betekenis te zoeken, om verbanden te vinden tussen gebeurtenissen, een lotsbestemming. Dat geldt in elk geval voor Magrieta Prinsloo, de hoofdpersoon van dit laatst vertaalde boek van de Zuid-Afrikaanse schrijfster Ingrid Winterbach (1948). Magrieta is een zoöloog, die zich heeft gespecialiseerd in het leven van de worm in het Ordovicium (een tijdperk zo’n 450 miljoen jaar geleden). Omdat ze zich uitgeblust voelde, heeft een psychiater haar pillen voorgeschreven die een nogal extreem effect op haar hebben gehad. Ze ging op oorlogspad, vertelde iedereen eens flink de waarheid en raakte zo haar goede baan kwijt.

Aangepaste medicatie balanceert haar iets, maar ze moet nu wel een nieuwe baan zoeken. En die nieuwe baan is een aparte, bij een bureau dat onderwijs op afstand verzorgt. Het is Magrieta’s taak op verschillende plekken in Zuid-Afrika docenten te spreken en nieuwe docenten te werven. Zo komt ze een serie bijzondere types tegen en belandt ze op de apartste plaatsen. Ook de wijngaard bij haar woonplaats, waar ze de hond vaak uitlaat, is een plek waar ze bijzondere mensen tegenkomt, die haar aan het denken zetten.

Ze ziet patronen. Bijvoorbeeld ziet ze op verschillende wc-deuren door het land hetzelfde symbool van een walvis, de bijbelse Leviatan. Later ziet ze een aangespoelde bultrug. En nog weer later komt ze een groep mannen in rolstoelen tegen met een walvisembleem op hun jassen. Onder invloed van wederom verkeerde medicatie is Magrieta ervan overtuigd dat dit iets móet betekenen, dat het een teken is. Als lezer wil je dit eigenlijk ook, want zo is het toch vaak in boeken, dat patronen iets betekenen? Maar wat als het nou gewoon toeval is, zoals Magrieta’s assistent Isabel droog zegt?

Dat is misschien wel de kern van het boek: hoe wij als mens dolgraag betekenis willen geven aan toevalligheden. Want hoe eenzaam en doelloos is het bestaan anders?

Dit klinkt vrij zwaar, maar het leuke aan dit boek van Winterbach is dat het juist heel licht, en vooral enorm grappig is. Ik heb al lang niet meer zo om een boek moeten lachen als om dit boek. De schrijfstijl is luchtig, maar af en toe ook heel poëtisch, vooral als zij de natuur beschrijft, en de kleuren van de wijnranken en de bergen in de verschillende seizoenen. Op de achtergrond spelen daarnaast ook zwaardere thema’s zoals armoede, ongelijkheid, onveiligheid en klimaatverandering, maar door de algehele luchtige toon wordt het nergens echt zwaar.

Ja, en dan is het boek ineens afgelopen, behoorlijk abrupt, zonder duidelijk einde. Net zo toevallig als alle gebeurtenissen die eraan vooraf gingen, en zoals misschien ook wel geldt voor het leven van de mens. Wist je dat een uitbarsting van gammastralen van slechts enkele seconden in het universum alle leven op aarde kan doen verdwijnen? (Ja, je steekt wel wat op van dit boek!) Met dat soort doemscenario’s boven ons hoofd kunnen we ook maar het beste blijven lachen, en ons tevreden stellen met simpele dingen, zoals ook Magrieta Prinsloo uiteindelijk vast lijkt te stellen.… (mer)

Flaggad

Tinwara | 1 annan recension | Jan 4, 2022 |

Se fler recensioner