Ik hou van mannen als Márquez. Wijze, erudiete mannen. Ze vertellen mij dat het niet verkeerd is om gematigd en rustig te zijn, of zelfs af en toe te twijfelen. In deze tijd van mediacratie, waar de makkelijk pratende mensen het voor het zeggen hebben, de vorm dus voor de inhoud gaat (en ik iedere keer merk dat ik, tot mijn grote ergernis, ook de neiging heb om aan die trend mee te doen) ervaar ik hen als een oase van rust. Een geruststellende hand op de schouder die zegt dat ik niet altijd op scherp hoef te staan en dat het misschien wel een goed idee is om even een pauze te nemen.

Suppose, then, it were possible, not only to swear love ''forever,'' but actually to follow through on it - to live a long, full and authentic life based on such a vow, to put one's alloted stake of precious time where one's heart is? This is the extraordinary premise of Gabriel Garcia Marquez's new novel ''Love in the Time of Cholera,'' one on which he delivers, and triumphantly.