Ik heb vandaag oog voor kwetsbaarheid. Voor rare mannen en vrouwen die over straat zeulen met lege tassen, op weg naar god-weet-waar. Ze maken een diepe triestheid in mij los. Waar is hun moeder? Hoe zijn ze opgegroeid? Wat is hen overkomen? Zijn ze geslagen? Ze passeren ons elke dag met hun middeleeuwse koppen, De anderen zie ik even niet. Ik zie alleen maar gebogen lichamen, verbaasde blikken, brillen met dikke glazen. Grote ogen waarin geen rust is, alleen het diepe besef dat er opeens een hand op ze kan neerdalen die genadeloos uithaalt. Ik hoor hun gekerm. Ik zie de permanente blokkade van elk verlangen waaronder ze gebukt gaan. Alles is verboden.