De poëzie van Simon Vestdijk (1898-1971) bewijst dat er meestal veel te eenvoudig wordt gedacht in termen van een tegenstelling tussen gevoel en verstand. Zijn poëzie hoort thuis bij complicerende dichters als Verwey, Dèr Mouw, Boutens - dichters die niet altijd op het eerste gehoor 'mooi' gevonden worden en die men zeker niet direct meent te begrijpen. Kees Fens heeft Vestdijks poëzie eens het 'hooggebergte' genoemd in ons poëtisch landschap. Wie zo'n hooggebergte wil ingaan, moet goed zijn voorbereid en deze bloemlezing is daarvoor bedoeld. Deze keuze moet nu het brede en aantrekkelijke palet tonen van een van de allergrootste dichters van de twintigste eeuw.