Lemaire kende ik van zijn antropologische geschriften, en zijn fascinatie voor de omgang van indianen met de natuur. In dit boek blikt hij terug op zijn leven in dertig korte essays. Sommige ervan zijn jeugdherinneringen (meestal aan de schok die hij ervoer als hij zag hoe de mens ingreep in een stukje ongerepte natuur), andere evoceren zijn passie voor wandelen, fietsen en reizen, en op het einde filosofeert hij over tijd, vergankelijkheid en dood. Aan Lemaire is geen groot stilist verloren gegaan: zijn miniaturen zijn meestal nogal droog, en drukken vooral nostalgie uit, en een afkeer van de barbarij van de beschaving”. Het niveau van de essays is erg wisselvallig: zijn reisverslagjes staan vol met banale dooddoeners, maar de laatste essays (over tijd en dood) komen veel beter tot hun recht, vooral omdat Lemaire daarin zijn ambivalente houding ten aanzien van moderniteit onder woorden brengt. ( )