HemGrupperDiskuteraMerTidsandan
Sök igenom hela webbplatsen
Denna webbplats använder kakor för att fungera optimalt, analysera användarbeteende och för att visa reklam (om du inte är inloggad). Genom att använda LibraryThing intygar du att du har läst och förstått våra Regler och integritetspolicy. All användning av denna webbplats lyder under dessa regler.

Resultat från Google Book Search

Klicka på en bild för att gå till Google Book Search.

De wereld als markt en strijd: roman av…
Laddar...

De wereld als markt en strijd: roman (urspr publ 1994; utgåvan 2019)

av Michel Houellebecq (Författare)

MedlemmarRecensionerPopularitetGenomsnittligt betygOmnämnanden
2,216387,068 (3.42)35
Konkurrens till döds från 1994 är Michel Houellebecqs romandebut. Den gjorde honom i ett slag till ett litterärt fenomen i Frankrike. Romanens tema, ännu högst aktuellt, är den hårda konkurrens människor utsätts för en tävlan som inte bara gäller ekonomi och karriär utan även i hög grad sex.… (mer)
Medlem:kmwndmldrs
Titel:De wereld als markt en strijd: roman
Författare:Michel Houellebecq (Författare)
Info:De Arbeiderspers (2019), Edition: 01, 173 pages
Samlingar:Lästa men inte ägda
Betyg:*****
Taggar:Ingen/inga

Verksinformation

Konkurrens till döds av Michel Houellebecq (1994)

Laddar...

Gå med i LibraryThing för att få reda på om du skulle tycka om den här boken.

Det finns inga diskussioner på LibraryThing om den här boken.

» Se även 35 omnämnanden

engelska (25)  italienska (4)  franska (4)  nederländska (2)  katalanska (2)  Alla språk (37)
Visa 1-5 av 37 (nästa | visa alla)
Ah, sì, avere dei valori!...
(106)

Per quanto paradossale possa apparire,
c'è un cammino da percorrere e bisogna
percorrerlo, ma non c'è viandante.
Azioni vengono compiute, ma non c'è
chi le agisca.

(Sattipathana-Sutta, xlii, 16)
(149)

Io sono un viandante e uno scalatore di montagne, diss'egli al suo cuore, non amo le pianure e sembra che non sappia star fermo a lungo.
E qualunque cosa mi capiti ancora, come destino o come esperienza, in essa ci sarà un peregrinare e un ascender monti: si vive alla fine solo ciò che si ha in sé.

(Il viandante, Zarathustra, Nietzsche)

Sebbene Estensione del dominio della lotta venga collegato a Lo straniero di Camus, ritengo che, invece, La caduta di Camus sia più attinente: il monologo esternato quasi come un vomito, a partire da Le memorie del sottosuolo di Dostoevskij, ci conduce a quel cammino verso il recupero del masso da riportare in cima (ancora Camus). Specifico solo quella parte del cammino in discesa: e si pone la domanda: riuscirà stavolta a raggiungere e sollevare il masso? lo vuole veramente? o preferisce restare sul sentiero in perenne cammino?

( )
  NewLibrary78 | Jul 22, 2023 |
After reading his other novels, Houellebecq's first effort feels weak by comparison. Without the tension of brotherhood and family (as in The Elementary Particles) or religion (as in Submission) to balance out his nihilism, the main character's pointlessness just feels... pointless. ( )
  Audacity88 | Feb 7, 2023 |
Hogy „jóval derűsebb”-e, mint a többi Houellebecq-regény, arról nem nyilatkoznék mondjuk tény, hogy a végén nem pusztul ki az emberiség. Az viszont biztos, hogy itt még a metsző kritikai szarkazmust (a pengét, melyet H. oly páratlanul forgat) enyhíti kissé az önirónia. A későbbi könyvekben ez aztán visszaszorul, az összkép így sötétebbre vált – úgy fest, H. esetében az elégedettség és az írói elismertség fordítottan arányos egymással. Ettől függetlenül ez a könyv a „szerzőt teljes fegyverzetében mutatja meg” (íme egy újabb klisé a fülszövegből), mi több: betűről betűre megkapjuk az író irodalmi programját, amit azóta is konzekvensen követ*. Elbeszélőnk a tipikus houellebecq-i főhős: középkorú fickó társas kapcsolatokra való képtelenséggel és sziporkázó intellektussal, aki sosem szűnik meg ostorozni a fogyasztói társadalom és a szabadpiaci kapitalizmus vétkeit, melyek értelmezésében ellehetetlenítik az életet. (Megjegyz.: szerintem speciel az ő életét a saját társas kapcsolatokra való képtelensége lehetetleníti el, de hát ki vagyok én – pszichológus? –, hogy belepofázzak.) No most az ilyen magának való pacák általában véve nem túl szerencsés választás regényszereplőnek, egész egyszerűen azért, mert nem nagyon csinál semmit – ennek fényében pedig külön lenyűgöz az a gördülékeny elegancia, amivel H. szöveget sző ebből a tulajdonképpeni semmiből. Ez az, amit H. a lehető legmagasabb szinten művel, és amiért (minden neheztelésem ellenére) nem tudom nem bámulni őt. Arról a diszkrét bájról már nem is beszélve, amit az okoz, hogy egy zsigerileg antiszociális egyént hallhatunk panaszkodni az emberi kapcsolatok fokozatos leépüléséről. Na ja, kérem. Akkor tessék venni egy kutyát. Állítólag segít. Mondjuk Houellebecq-et ismerve – a kutyán nem.

* Pl.: "Az emberi kapcsolatok fokozatos leépülése óhatatlanul is felvet néhány kérdést, ami a regényírást illeti. Mert mégis, miért vágnánk bele azoknak a heves, sok éven át tomboló érzéseknek a leírásába, amelyek több generációra is kifejthetik a hatásukat? Igencsak messze kerültünk az Üvöltő szelektől, ez a legkevesebb, amit mondhatok. A regényforma nem arra született, hogy a közömbösséget vagy a semmit írja le. Egy laposabb, tömörebb, komorabb regénynyelvezetet kellene kifejleszteni." (48. oldal) ( )
  Kuszma | Jul 2, 2022 |
Het gebeurt zelden dat ik de achterflap van een boek lees vooraleer aan dat boek te beginnen. ‘t Is te zeggen, misschien heb ik die achterflap wel gelezen toen ik het boek kocht in een boekenwinkel of op een rommelmarkt, maar door de band genomen gaan er minstens een paar maanden, vaak zelfs vele jaren, tussen het moment dat ik een boek koop en het moment dat ik het ook léés, dus kan die achterflap als ongelezen beschouwd worden.

Dat was ook het geval met die van De wereld als markt en strijd van Michel Houellebecq https://www.houellebecq.info/ uitgegeven onder het insigne Singel Pockets, een samenwerkingsverband tussen – het kan niet op – “Uitgeverij De Arbeiderspers, Uitgeverij Archipel, Athenaeum – Polak & Van Gennep, Nijgh & Van Ditmar en Em. Querido’s Uitgeverij BV”.

Als ik die achterflap wél gelezen had, had ik vooraf geweten dat dit boek dateert van 4 jaar vóór zijn Elementaire Deeltjes https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2018/08/elementaire-deeltjes-michel-hou..., dus van 1994, en zijn “debuut” was. En na enig opzoekwerk meteen kunnen concluderen dat dat samenwerkingsverband ter zake loog: Houellebecq, geboren in 1956, debuteerde immers al in 1978 als filmregisseur (met een kortfilm genaamd Cristal de Souffrance), kreeg z’n eerste gedichten gepubliceerd in 1985 (in het magazine La Nouvelle Revue), schreef een biografie van de Amerikaanse auteur Howard Phillips Lovecraft https://www.hplovecraft.com/ (H.P. Lovecraft: Contre le monde, contre la vie, gepubliceerd bij Éditions du Rocher in 1991), en kreeg vooraleer De wereld als markt en strijd van de persen rolde ook nog de dichtbundel La Poursuite du bonheur (1992) en het in 2016 door de Nederlander Erik Lieshout https://nl.wikipedia.org/wiki/Erik_Lieshout verfilmde essay Rester vivant, méthode (1991) gepubliceerd.

Nu ja, met wat goede wil kunnen we zeggen dat Extension du domaine de la lutte, in het Nederlands De wereld als markt en strijd, het debuut van Houellebecq als romancier was. Een zéér sterk debuut op het commerciële vlak, aldus zijn vaste vertaler https://www.hofhaan.nl/martin-de-haan/ Martin de Haan in zijn nawoord onder de titel De romanpoëzie van Michel Houellebecq: “Houellebecqs romandebuut was in 1994 verschenen bij de kleine uitgeverij van de bekende criticus Maurice Nadeau, en in de jaren na de verschijning had het alle verkoop- en marketingwetten aan zijn laars gelapt: zonder enige reclame had het een prominente plaats in de boekhandels weten te veroveren en behouden, en de Franse literaire wereld raakte maar niet uitgepraat over dat merkwaardige boek. Het literair-kritische tijdschrift L’Atelier du roman, bijvoorbeeld, besteedde tussen 1995 en 1997 maar liefst vijf keer aandacht aan Extension du domaine de la lutte, en minder genuanceerde geesten riepen Houellebecq maar meteen uit tot de grote belofte van de Franse literatuur.” In dié jaren had ik het boek dus zeker niet gekocht – ik koop zelden boeken uit de bestsellerlijsten, tenzij eventueel uit de bestsellerlijsten van een paar decennia geleden –, maar ik kan niet zeggen dat ik me beklaag het later wél ergens op de kop getikt te hebben (bijkomend heb je dan in dit geval het genoeg als beroepsmatig nogal nauw bij “aajtie” aanleunend mens in een wereld terecht te komen waarin secretaresses nog nooit een computerscherm van dichtbij gezien hebben en Minitel het dichtste tegen internet aankomt).

“Voortdurend relativeert de schrijver zichzelf en steekt hij de draak met zijn eigen boude stellingen door ze tot groteske proporties op te blazen of er ineens een komische draai aan te geven”, aldus de Haan: helemaal wáár, al verdwijnt die “komische draai” nagenoeg volledig in de laatste drie hoofdstukjes, De bekentenis van Jean-Pierre Buvet, Venus en Mars, en Saint-Cirgues-en-Montagne. “Twee jonge Arabieren volgden me met hun blik, een van hen spoog op de grond toen ik voorbijkwam. In ieder geval had hij me niet in mijn gezicht gespogen”, klinkt triest, de “komische draai” in dat laatste zinnetje maakt de eerste zin alleen maar triester. Een passage als “Algauw krijg ik een erectie. Op het tafeltje naast mijn bed ligt een schaar. Het idee dringt zich onomkoombaar op: mijn geslachtsdeel afknippen. Ik zie mezelf voor me met de schaar in mijn hand, de korte tegenstand van het vlees, en plotseling het bloederige stompje, de waarschijnlijke bezwijming. Het stompje, op het tapijt. Kleverig van het bloed”, maakt nogal duidelijk dat enige hoop op beterschap voor het personage volkomen onterecht is, zeker omdat je maar zo’n vijftien bladzijden van het einde van het boek meer af bent. Maar zelfs dán nog hier en daar een “komische draai” die wél wat verlichting biedt: “De hoofdarts, die van Colombiaanse origine was, kon niet veel voor me doen. Met de onwankelbare ernst die neurotici eigen is bracht ik allerlei onweerlegbare argumenten naar voren die tegen mijn eigen voortbestaan pleitten; zelfs het minst zwaarwegende argument leek me al voldoende om stante pede tot zelfmoord over te gaan. Hij leek naar me te luisteren; of in ieder geval zweeg hij; hooguit onderdrukte hij af en toe een lichte geeuw. Pas na een paar weken drong de waarheid tot me door: ik praatte zacht, en hij had maar een zeer beperkte kennis van het Frans; in feite begreep hij geen woord van wat ik vertelde.”

En vóór je aan die laatste drie hoofdstukjes toekomt, zo’n 150 bladzijden lang dus, geldt wel degelijk onverminderd wat de Haan verder in zijn nawoord nog schrijft: “Typerend zijn de alomtegenwoordige ironie (in het proza althans, de poëzie is een ander verhaal), de nonchalance ten aanzien van de heersende stijlopvattingen (woordherhalingen storen hem niet in het minst) en de voorliefde voor schokeffecten: vaak verandert hij plotseling van toon of register of plaatst hij zinnen naast elkaar die niets met elkaar te maken lijken te hebben.” Waardoor je in dit boek over – aldus weer de achterflap – “een jonge, depressieve werknemer van een softwarebedrijf (…) [die] de opdracht [krijgt] een reeks cursussen te verzorgen in de provincie” al snel de indruk krijgt dat je hier te maken hebt met een schrijver die er meteen al van bij zijn debuut in geslaagd is prestaties te leveren waar een Herman Brusselmans https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/search/label/Herman%20Brusselmans nooit toe in staat is geweest. Niet zeker waarom Herman Brusselmans bij me opkwam toen ik De wereld als markt en strijd las, misschien het feit dat het hoofdpersonage depressief is, het gegeven dat datzelfde personage al in de eerste bladzijden moet kotsen, dat hij rookt als een ketter, het idee dat Brusselmans zeker in zijn eerste boeken af en toe die “komische draai” probeerde te vinden zonder meteen in grofheden te vervallen, ik weet het niet, maar dat kwam dus bij me op.

Leest u even een paar passages mee, misschien ziet ú het wel:

– “Toen ik wakker werd kwam ik tot de ontdekking dat ik had overgegeven op het tapijt. Het feestje liep ten einde. Ik verborg het braaksel onder een stapel kussens en stond op om te proberen thuis te komen. Op dat moment merkte ik dat ik mijn autosleutels kwijt was.”;

– “Ik ken het leven, ik heb er ervaring in.”;

– “Later op de avond werd mijn eenzaamheid pijnlijk tastbaar. Op de keukentafel lagen velletjes papier verspreid, lichtelijk bezoedeld door een restje tonijn in Catalaanse saus van Saupiquet.”;

Maar Houellebecq laat Brusselmans vér achter zich, Brusselmans verdwijnt gewoon helemaal uit beeld, als pakweg zijn personage zich manifesteert als schrijver (wat nog net wat anders is dan wanneer een schrijver zich manifesteert als de “ik” in het verhaal) en de lezer rechtstreeks aanspreekt: “Het water lijkt steeds kouder, en vooral steeds zilter. Je bent niet zo heel jong meer. Je gaat nu sterven. Het geeft niet. Ik ben er. Ik zal je niet laten vallen. Blijf doorlezen.” Of “Het is mogelijk, mijn sympathieke vriend en lezer, dat je zelf een vrouw bent. Maak je niet druk, die dingen gebeuren nu eenmaal. Het verandert trouwens niets aan wat ik je te zeggen heb. Ik heb een brede boodschap.” Of “De romanvorm is niet bedoeld om onverschilligheid of absolute leegte te beschrijven; daarvoor zou een vlakkere, beknoptere en fletsere uitdrukkingsvorm moeten worden uitgevonden.”

Of wanneer hij tussen de avonturen van het hoofdpersonage door gaat citeren uit diens dierenverhalen (waanzinnig ernstig, alsof je leest uit het werk van een filosoof die een tik met de hamer heeft gekregen) of als het op maatschappijkritiek aankomt, natuurlijk, want daar is ook dit boek van Houellebecq mee doorspekt. De titel maakt zulks al duidelijk en Wikipedia kan het altijd nog wat duidelijker maken (“In zijn oeuvre beschrijft hij het bankroet van de libertijnse en neoliberale westerse maatschappij die de individuele vrijheid als ultieme maatstaf aanneemt en ontspoort in een koude, egoïstische samenleving waarin onder andere new age, vrije liefde, abortus, euthanasie en zelfmoord, maar ook een tot het uiterste doorgedreven commercialisering en ontspoord marktdenken alomtegenwoordige en gebanaliseerde verschijnselen worden.”), maar Houellebecq heeft, aldus weerom de Haan, “niet de indruk dat hij ‘romans met een boodschap’ schrijft: de theoretische laag vormt voor hem niet het uitgangspunt, maar gewoon een van de vele stemmen die in het boek doorklinken, en niet noodzakelijkerwijs een stem die de definitieve waarheid verkondigt.”

Die “stem” zegt dan dingen als: “Het is ergens in het dertiende arrondissement. Wanneer je per bus aankomt zou je serieus denken dat er net een derde wereldoorlog heeft plaatsgevonden. Nee hoor, het is gewoon een stadsvernieuwingsplan.” Of “Het kwam er ongeveer op neer dat hij de samenleving met de hersenen vergeleek en de individuen met afzonderlijke hersencellen, die inderdaad gebaat zijn bij zoveel mogelijk koppelingen. Maar daar hield de analogie op. Want hij was een liberaal, en hij was absoluut geen voorstander van iets wat voor de hersenen onontbeerlijk is: een verbindend program.” Of “Tot overmaat van ramp zijn er tientallen straatjongeren die de stad doorkruisen per motor of brommer met afgezaagde uitlaat. Ze komen uit de voorsteden van Rouen, die door de malaise in de industrie volledig aan het verloederen zijn. Het doel van de jongeren is een doordringend, zo onaangenaam mogelijk geluid te produceren, een geluid dat voor de omwonenden nauwelijks te verdragen mag zijn. Daar slagen ze wonderwel in.”

Over de actie vertel ik u lekker niks, tenzij datgene wat ook Wikipedia u meegeeft https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Houellebecq, zijnde dat er “een dubbele verwijzing naar Camus [in zit]: een poging tot moord op een strand (vgl. Camus, L’Étranger) mislukt jammerlijk en een van de hoofdpersonen komt om bij een auto-ongeluk.” Houellebecq is niet meteen een medicijn contra il mondo moderno, maar door die zo hard weer te geven, zo zonder franje, pleegt hij er op zijn manier toch wel een beetje een rivolta tegen. En zo’n verzet kunnen we zevenentwintig jaar na het verschijnen van Extension du domaine de la lutte nog steeds, en meer dan ooit, gebruiken. Een aanrader dus, dit De wereld als markt en strijd.

Björn Roose ( )
  Bjorn_Roose | Feb 11, 2022 |
The unnamed narrator of 'Whatever', lives in Paris, has a well paid job working in computers and is currently single. He is lonely, utterly alone, has no friends and no family that we know of. Conversely this means that he is also completely free. Free from financial worries,attachment, guilt or emotions; free to do whatever he wants.

The original French title of the book “Extension of the domain of struggle” and in this novel Houellebecq looks at the struggle for free love in a modern liberal society. A society where sexual experimentation has engendered a society of winners and losers, where self-worth is governed by the numbers of sexual partners you can amass. “Sexuality is a system of social hierarchy”.

When the narrator and Tisserand, an ugly and lacking in charm colleague, are sent by their company to set up a training programme for a new computer system around some provincial towns they also embark on a tour of the local bars and clubs looking for sexual liaisons. Despite having steady jobs, a decent expenses account and good wages in this society they are still losers and abject failures.

“Just like unrestrained economic liberalism, and for similar reasons, sexual liberalism produces phenomena of absolute pauperization”

In this novel Houellebecq argues that the lack of love in society is a direct outcome of sexual liberalism and someone like Tisserand is powerless to fight it, he will know neither love nor sexual fulfillment. Conversely the elite of the hierarchy of sexuality are little better off, "In reality, the successive sexual experiences accumulated during adolescence undermine and rapidly destroy all possibility of projection of an emotional and romantic sort." Houellebecq argues that in a society where sexual images abound in the media, pop music etc is a society that is built on easy lies and sensual pleasure is a bankrupt one.

For Houellebecq questions of sex, desire are central. In this book religion, love, family and psychiatry are given short shrift. There is very little dialogue and none of the characters' backgrounds are expanded upon meaning that no easy remedies are offered up.This is a struggle we have to overcome ourselves.

There are some interesting ideas within this book but for me at least not a particularly memorable one. Houellebecq points out that there is a very fine line between love and hatred, in particular self-hatred, making this a pretty bleak but thankfully also a relatively quick read. ( )
  PilgrimJess | Oct 19, 2021 |
Visa 1-5 av 37 (nästa | visa alla)
Der Nihilismus in Gestalt eines Software-Entwicklers
 

» Lägg till fler författare (21 möjliga)

Författarens namnRollTyp av författareVerk?Status
Michel Houellebecqprimär författarealla utgåvorberäknat
Haan, Martin deÖversättaremedförfattarevissa utgåvorbekräftat
Haan, Martin deEfterordmedförfattarevissa utgåvorbekräftat
Hammond, PaulÖversättaremedförfattarevissa utgåvorbekräftat
Keynäs, VilleÖversättaremedförfattarevissa utgåvorbekräftat
Du måste logga in för att ändra Allmänna fakta.
Mer hjälp finns på hjälpsidan för Allmänna fakta.
Vedertagen titel
Originaltitel
Alternativa titlar
Första utgivningsdatum
Personer/gestalter
Information från den engelska sidan med allmänna fakta. Redigera om du vill anpassa till ditt språk.
Viktiga platser
Information från den engelska sidan med allmänna fakta. Redigera om du vill anpassa till ditt språk.
Viktiga händelser
Relaterade filmer
Motto
Dedikation
Inledande ord
Information från den engelska sidan med allmänna fakta. Redigera om du vill anpassa till ditt språk.
Friday evening I was invited to a party at a colleague from work's house.
Citat
Avslutande ord
Information från den engelska sidan med allmänna fakta. Redigera om du vill anpassa till ditt språk.
(Klicka för att visa. Varning: Kan innehålla spoilers.)
Särskiljningsnotis
Förlagets redaktörer
På omslaget citeras
Ursprungsspråk
Information från den engelska sidan med allmänna fakta. Redigera om du vill anpassa till ditt språk.
Kanonisk DDC/MDS
Kanonisk LCC

Hänvisningar till detta verk hos externa resurser.

Wikipedia på engelska (1)

Konkurrens till döds från 1994 är Michel Houellebecqs romandebut. Den gjorde honom i ett slag till ett litterärt fenomen i Frankrike. Romanens tema, ännu högst aktuellt, är den hårda konkurrens människor utsätts för en tävlan som inte bara gäller ekonomi och karriär utan även i hög grad sex.

Inga biblioteksbeskrivningar kunde hittas.

Bokbeskrivning
Haiku-sammanfattning

Pågående diskussioner

Ingen/inga

Populära omslag

Snabblänkar

Betyg

Medelbetyg: (3.42)
0.5 5
1 30
1.5 9
2 59
2.5 18
3 157
3.5 50
4 189
4.5 23
5 84

Är det här du?

Bli LibraryThing-författare.

 

Om | Kontakt | LibraryThing.com | Sekretess/Villkor | Hjälp/Vanliga frågor | Blogg | Butik | APIs | TinyCat | Efterlämnade bibliotek | Förhandsrecensenter | Allmänna fakta | 203,234,563 böcker! | Topplisten: Alltid synlig