Educated: A Memoir (urspr publ 2018; utgåvan 2018)

Hard to read. Fascinating, horrible, Wow.
Incredible complex life story, heartbreaking at times.
Read this book! ( )

At first, I was not liking this book and was surprised that it was on several recommended reading lists including Bill Gates and Barack Obama. However, I was glad I finished it and enjoyed it by the end. The author guides you through her life with a solid writing style that is descriptive and complex. You truly get a sense of what her life was like and the struggles of seeing the world through a very filtered lens along with how easy it is to explain away the rest of the world with religion even in this day and time. It's a personal progression story that is truly unique. ( )

Wow, hier was ik niet op voorbereid. Het was van “a little life” van Yanagihara geleden dat ik me nog zo ongemakkelijk voelde bij het lezen van een boek: de onophoudelijke reeks voorvallen van fysieke en psychische terreur grepen me naar de keel, en zelfs in toenemende mate, omdat het vrij snel tot me doordrong dat dit geen fictie, maar een autobiografisch geschrift was. Tara Westover beschrijft haar jeugdherinneringen in wat aanvankelijk een gewoon coming-of-age verhaal lijkt van een meisje dat in ruraal Idaho opgroeit in een groot gezin, met een vader die schroothandelaar is en een moeder vroedvrouw. De ouders zijn mormonen, maar staan duidelijk naast de mainstream van die kerk. Alarmbellen beginnen af te gaan als de vader fanatieke ‘survivalist’ trekken begint te vertonen, zich afzet tegen de overheid, de geboorte van zijn kinderen weigert te registreren of ze naar school te laten gaan, en zijn gezin voorbereidt op de Apocalyps, inclusief het aanleggen van een wapenarsenaal en grote voorraden voedsel en brandstof. Naar Amerikaanse Midwest-normen is dat misschien nog vrij normaal, maar wat Westover beschrijft kan je niet anders duiden dan psychische en fysieke terreur, vertrekkend bij gedwongen gevaarlijke klussen klaren tussen brute schrootverwerkingsmachines, het weigeren van medische hulp als de kinderen zwaar- tot zelfs levensgevaarlijk gewond geraken, vervloekingen en bedreigingen als ze eisen om een deftige scholing te krijgen, en tenslotte herhaaldelijke fysieke martelingen door een duidelijk compleet geflipte broer.
Westover zet daar haar persoonlijke ontvoogding tegenover, door zichzelf een behoorlijke scholing te gunnen, vertrekkend van gebrekkige zelfstudie tot ineens de sprong naar universitair onderwijs en uiteindelijk een doctoraat. Het interessantst is hoe dit gepaard gaat met een voortdurend afstand nemen en weer toenadering zoeken tot haar ouders, en ondermijnende zelftwijfel die typisch is voor mensen die zo’n traumatische opvoedingssituatie hebben moeten ondergaan.
Opvallend is hoe afstandelijk dit allemaal beschreven wordt, ontdaan van goedkope pathetiek en zelfs zonder al te uitgesproken rancune. Dat onderscheidt Westover duidelijk van andere getuigenissen in dit genre, en het maakt ook haar kracht uit. Ze is ook niet te beroerd de waarheidsvraag aan te kaarten: ze geeft herhaaldelijk toe dat wat ze beschrijft hààr perspectief is, en dat dat mogelijk eenzijdig of vervormd kan zijn. Dat uit zich ook in een soms wat rommelige verhaallijn, met passages die lijken te rammelen (en die sceptici de kans geven haar verhalen onderuit te halen) en met iets te uitgesponnen pogingen om zichzelf te rechtvaardigen. Naar mijn aanvoelen geven die zwaktes haar verhaal juist een grotere authenticiteit.
Dat neemt niet weg dat ik toch met een paar ongemakkelijke gevoelens blijf zitten. Zo benadert Westover regelmatig het randje van wat wel eens denigrerend ‘painporn’ wordt genoemd, zeker in de te nadrukkelijke beschrijvingen van de fysieke verwondingen (zoals bij broer Luke die zijn been verbrandt). Ik heb het ook moeilijk om de sprong van helemaal geen scholing naar een briljante academische carrière aannemelijk te vinden; zou het kunnen dat hier toch enige literaire overdrijving gespeeld heeft? Westover gaat ook wel heel opvallend de confrontatie met het mormoonse geloof uit de weg: akkoord, de paranoïa of de bipolaire stoornis van de vader hebben daar niet rechtstreeks mee te maken, maar zijn godsdienstwaanzin is op zijn minst de voedingsbodem voor zijn extreem gedrag. Het lijkt me dat Westover hier is gecapituleerd voor de lijn die je in de VS nu eenmaal niet ongestraft kan overschrijden.
Het zijn bedenkingen die dit boeken uiteindelijk reduceren tot wat het is: een therapeutisch van zich afschrijven van traumatische gebeurtenissen en worstelingen, door een coherent, eigen verhaal te construeren. Let wel, ik zeg helemaal niet dat dit boek niet waar is, integendeel. Maar het is de waarheid van Tara Westover, en ik wil daar alle respect voor opbrengen. Het heeft me in elk geval niet onberoerd gelaten. ( )

Tara is born on a rural mountain home, with a conspiracy-theorist father and a pushover mother. She is the youngest of six children, all "home schooled" (in this case, left to their own devices) while their father works in a junkyard and their mother is first an unlicensed midwife and then a herbalist. As bad as her parents may be, what's worse is one of Tara's older brothers is emotionally manipulative and physically abusive. Eventually, one of Tara's other older brothers finds a path out by going to college, thus paving a way for her to do the same when she's a teenager.

This much-lauded, best-selling book didn't quite live up to the hype for me. Maybe it's simply because too many people gushed over it, or maybe it's because it was the third book in a row I read about domineering, patriarchal, fundamentally religious homes, or maybe it's simply because the audiobook narrator wasn't that great (not exactly monotone, but definitely a pretty flat affect throughout, plus her Utah man's voice sounded like she was trying to do a Jodie Forster impression, which was distracting). Also, I began this book right around the same day that conspiracy-theorizing insurrectionists attacked the U.S. Capitol, so I wasn't really feeling the sympathy for Tara's father, even though she seems to be certain that mental illness is the explanation behind his fear of "the feds," which goes as far as refusing to insure his car, refusing to get legal birth certificates for his children, refusing to bring his child to the hospital when bleeding from the head after a car accident, and so on and so on.

The beginning of the book felt a little all over the place for me. I definitely couldn't keep track of all the siblings, and it felt like the author was jumping around quite a bit from time to time or thought to thought. I think to me, the more interesting part of the story was not how awful her family was and how they pretended, excused, and/or justified abuse away, although this part does take a lot of the book. What grabbed me more was her stories of how she got away, and how difficult 'de-programming' was for her. She seemed to take a 'one step forward, two steps back' progress at times. The things that she didn't know as a college student were sometimes astounding, although it made some kind of sense given her upbringing, including things like: how to take an exam (scantron or long-form), what the Holocaust was, proper hygiene like hand-washing after using the restroom, and how to read a textbook.

While in the end, I found this book interesting enough, for me it suffered from high expectations due to all the buzz around it. ( )

Wow, what a read! This is a memoir of Tara Westover, a delightful young woman who persevered, mostly from physical abuse and a lack of education to go and get her PhD at Cambridge and then become a fellow at Harvard. She didn’t do it the easy or the pretty way, but she did it. At the same time, she did not abandon her family, although I would have run away screaming and never looked back at the first opportunity I had. Very engrossing and recommended. I have read her parents rebuttal to this book, but I'm not buying it. 334 pages ( )