Rijneveld gunt haar personages en ons lezers uiteindelijk niets dan kilte: ze voerde ons een wreed en sadistisch universum binnen, waarin we al vermoedden dat alles bergafwaarts zou gaan, en dat gaat het. Dat wordt voorspelbaar – Rijneveld is niet de eerste jonge debutant van de afgelopen tijd die over wreedheid schrijft – en het wordt er niet bepaald geloofwaardiger op. Tegenover die kilte staat niet, zoals in Spits Het smelt, een geloofwaardige verteller, een spannende plot of het geringste sprankje van het o zo menselijke streven naar geluk. Het enige wat dit boek lijkt te willen, is ons laten lijden.