> Babelio : https://www.babelio.com/livres/Veronesi-Chaos-calme/63213
> Psychologies magazine : https://fr.calameo.com/books/0000483785bc16b3d04fd

Premio Strega 2006

This was a good read. Well written, and as far as I can tell, well translated. I don't know, I don't know Italian. I do know I loved it though, and want others to read it. It is a good look into the psyche of a man who lost his wife, and what he feels as he is struggling with everyone else telling him how to feel. ( )

Dit boek loste heel veel van de hoge verwachtingen die ik had in, maar het stelde me ook enigszins teleur. Veronesi is een vernuftig schrijver die zowel actiescenes (de sterke openingsscene bijvoorbeeld) als meerlagige introspectieve scenes tot een goed eind kan brengen; een knap verteller dus die meer brengt dan een leuk verhaal. Het interessante aan dit boek is dat het een raamvertelling is: verschillende mensen komen aan hoofdpersonage Pietro Paladini hun lijden en twijfels vertellen, omdat ze menen dat hij, nadat zijn vrouw onverwacht is overleden en hij lijkt te worstelen met deze schok, bij uitstek begrip zal hebben voor hun onzekerheid en verwond zijn.
Veronesi is daarbij een knap verteller van het ‘het kleine leven’, het morsige, jawel chaotische leven, met mensen die op hetzelfde moment in staat zijn tot grootse, verheven daden, en tegelijk ook kleinzielige, achterbakse gedachten koesteren; we zien in dit boek hoe Pietro zelf geleidelijk achter die waarheid komt en ermee omgaat.
Leuk is ook dat Veronesi via het verhaal-element van de fusie van twee telecombedrijven, en via zijn broer Carlo die een jetset-modetycoon is (maar daar eigenlijk afstand van neemt) ook de zogenaamde “hogere” wereld in zijn verhaal meeneemt, en het holle van die blitse wereld op ongelofelijk ironische wijze in de verf zet.
Keerzijde is dan weer dat het op de duur wel wat begint te vervelen: al die mensen die passeren en hun verhaal doen, en de lijdzame introspectie van Pietro daarop. Er zit ook nauwelijks evolutie in zijn karakter, met uitzondering dan van het slot, maar ook het formidabele inzicht dat hij daar zogezegd opdoet, is niet echt spectaculair.
Er moet me in verband met deze roman ook een meer persoonlijke ontboezeming van het hart. Dit boek maakte me ook nog eens duidelijk welke ambigue gevoelens ik blijkbaar nog altijd koester ten aanzien van de Italianen en hun leefwereld. Er was een tijd dat ik helemaal opging in de Italiaanse cultuur en alles volgde en verslond wat er uit Italië kwam, want het scheen een heel rijke, aantrekkelijke en levendige cultuur. Ruim 15 jaar geleden keerde dat plots: het was alsof ik doorzag hoe hol die wereld was, een façade-wereld waar de esthetiek gecultiveerd wordt om de esthetiek, een wereld die vol steekt met precieuze gebaren en rituelen, die vooral bedoeld zijn om opzichtig en luidruchtig de leegte te maskeren. Met mijn excuses voor de veralgemening waar ik de Italianen nu aan onderwerp (want ik weet ook wel dat gelijksoortige karakteristieken in veel andere leefwerelden te vinden zijn), maar het contrast tussen schijn en werkelijkheid lijkt me in hun wereld wel erg ten top te zijn gedreven. Veronesi roept in dit boek deze wereld zeker mooi op en via Pietro doorprikt hij ten dele dat contrast, maar tegelijk bevestigt hij het ook, een ambiguïteit die ik in heel veel Italiaanse boeken en films aantref. Ik vermoed dat dit één van de elementen is waarom ik dit boek uiteindelijk toch geen topwerk vind. ( )

Op originele wijze beschreven komen verschillende karakters elk om hun beurt op bezoek bij een succesvolle man die besluit een ganse tijd dagelijks in zijn auto te vertoeven. Niet gespeend van humor hanteert de schrijver een boeiende schrijfstijl waarbij hij reflecteert over bepaalde tendensen in de maatschappij maar ook" filosofisch" nadenkt.
Geniet. ( )