Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik nog niks gelezen had van jeugdschrijver Bart Moeyaert (°1964). De Astrid Lindgren Memorial Award, die hij in 2019 won, was een wake up-call, en dus waagde ik me aan dit ‘Tegenwoordig heet iedereen sorry’, in de audioboek-versie, ingelezen door de auteur zelve.
Dit boekje (amper 100 bladzijden) mag op het eerste gezicht een pretentieloze indruk maken, ik vond het behoorlijk indrukwekkend. Moeyaert voert met de 12-jarige Bianca een volbloed puberaal meisje ten tonele. Bianca wordt al direct bij het begin van het verhaal door haar ouders ‘onhandelbaar’ genoemd, en je hoort vervolgens de hersenen van het meisje knetteren. Ze zullen dat blijven doen, het hele boek lang, terwijl ze registreert wat er allemaal rond haar gebeurt, welke gevoelens dat bij haar opwekt en hoe ze daarmee omgaat. Het is een merkwaardig staaltje van zelfreflectie van een 12-jarige “met een gebruiksaanwijzing”. Maar heel subtiel wordt een echte verhaallijn aangebracht, en al blijft die op het einde redelijk open, je hebt toch het gevoel dat Bianca in die luttele pagina’s een hele evolutie heeft ondergaan. Knap, ook stilistisch met die korte, beeldrijke zinnetjes. En dan de audio-versie: Moeyaert leest lijzig en onderkoeld, en dat is perfect voor dit intimistisch coming-of-age verhaal. ( )

Bianca (ik-figuur) wordt door haar vader en zijn vriendin onhandelbaar genoemd. Ze vertelt over een ontmoeting met een bijzondere vrouw, die ervoor zorgt dat Bianca zichzelf beter leert kennen ( )

Tegenwoordig heet iedereen Sorry door Bart Moeyaert

Wat maakt een boek een kinderboek? Als het over kinderen gaat? De boeken van Bart Moeyaert zijn geen kinderboeken, het zijn Moeyaert-boeken; voor mensen die hem eens gelezen hebben, gegrepen werden en nu voor eeuwig in zijn universum zweven.

De boeken van Bart voel je in je buik. Zijn woorden kruipen onder je huid, niet als wriemelbeestjes maar als dikke vette pieren. Dat klinkt eng en dat is het ook, soms. Maar naast eng is het ook van een bovenaardse schoonheid.

Tegenwoordig heet iedereen Sorry is net als alle andere Bart-boeken een donker boek. Hoewel donker niet het juiste woord is: het gaat om ‘slim bezig zijn met wit en geel en daarna met een donker potlood schaduwen toevoegen’.

Op een klein oppervlak, met niet al te veel woorden en in een kort tijdsbestek brengt Bart Bianca en haar omgeving gigantisch vibrerend tot leven. Zestig hoofdstukjes die zich in je hoofd, hart en ziel nestelen, als wormen.

Bart zei in een interview dat hij Bianca is, ik ook. Tegenwoordig heet iedereen Bianca…en dat is mooi, dat is goed. Bianca is hier welkom, in haar heelheid en handelbaarheid; Bart trouwens ook.

Hij heeft het weer gedaan; ons rest niets anders dan wachten op de volgende Moeyaert-parel. ( )