Geschreven in 1958, teruggaand op ervaringen van Claus als 18-jarige: werk in Noordfranse suikerfabriek.
Verhaal van Vlaamse seizoensarbeiders in een suikerfabriek in noordfranse Verrières: Max, Kilo, de oude en de jonge Minne, de Jager en een aantal Polen. Beeld van het trieste leven van de arbeiders, hun kwalen, hun smokkel.
De actie komt op gang met de komst van Malou, een jong ziekelijk meisje, dat blijkbaar ook de voorgaande jaren haar “diensten” kwam aanbieden. Het jaar tevoren moet bijzonder geweest zijn, want Malou is daarna een tijdje verdwenen. Bij haar terugkeer doet ze eerst heel afstandelijk ten aanzien van de mannen, maar uiteindelijk gaat ze toch in op de avances van Kilo. Max is bijzonder ontstemd als hij dat verneemt. Hij neemt op ziekelijke wijze wraak en het blijkt dat Max vorig jaar optrad als pooier van Malou. Zij vertelt hem dat ze vorig jaar een abortus heeft ondergaan die verkeerd is gelopen.
Het slotfeest (op de laatste dag van het suikerseizoen) eindigt wrang: Malou is dronken en er is een gevecht. Maar uiteindelijk gaat ieder zijn eigen gang.
Impressie: donker, grauw, wrang. ( )