HemGrupperDiskuteraMerTidsandan
Sök igenom hela webbplatsen
Denna webbplats använder kakor för att fungera optimalt, analysera användarbeteende och för att visa reklam (om du inte är inloggad). Genom att använda LibraryThing intygar du att du har läst och förstått våra Regler och integritetspolicy. All användning av denna webbplats lyder under dessa regler.

Resultat från Google Book Search

Klicka på en bild för att gå till Google Book Search.

Laddar...

Telefonsamtal (1997)

av Roberto Bolaño

MedlemmarRecensionerPopularitetGenomsnittligt betygOmnämnanden
281793,417 (3.72)3
בשיחות טלפון, הקובץ הראשון פרי עטו, נוגע רוברטו בולניו בשאלות שיקנו לו תהילת עולם ברומן המונומנטלי בלשי הפרא, אלא שכאן הן עולות בהבלחות קצרות ועזות. דרך חליפת מכתבים, בשיחות מטלפונים ציבוריים, במעשיות מעל דלפקי ברים אפלים, מעמיד בולניו אלה לצד אלה דמויות שוליים של עקורים מכל רחבי העולם: סופר גולה ותיק שמלמד סופר גולה טירון לרמות בתחרויות ספרות בספרד ; איש בכובע קש המבלה את ימיו בישיבה על ספסל במקסיקו הבירה ומספר למשורר צעיר על נעוריו בעיירה של רוצחים ; צ'ילני גולה ברוסיה שנקלע למשולש אהבה מסוכן ; חייל סביליאני שמגיע לבסיס אס-אס, נתפס בידי הסובייטים, ואז מאיר בעל כורחו את "טיבה הנע-ונד של האמנות"... דרך בן דמותו של המחבר, המכונה ארטורו בלאנו, מפליג הקורא כמלח שספינתו נטרפת בלב ים הספרות המקרי, המתעתע, בין טקסטים מופתיים, מסוכנים ומסתכנים, שכל השותפים להם - מחבר, מספר, דמות, קורא - מחפשים את דרכם לחוף מבטחים.… (mer)
Ingen/inga
Laddar...

Gå med i LibraryThing för att få reda på om du skulle tycka om den här boken.

Det finns inga diskussioner på LibraryThing om den här boken.

» Se även 3 omnämnanden

engelska (5)  spanska (2)  Alla språk (7)
Visa 1-5 av 7 (nästa | visa alla)
B está enamorado de X. Por supuesto, se trata de un amor desdichado. B, en una época de su vida, estuvo dispuesto a hacer todo por X, más o menos lo mismo que piensan y dicen todos los enamorados. X rompe con él. X rompe con él por teléfono. Al principio, por supuesto, B sufre, pero a la larga, como es usual, se repone. La vida, como dicen en las telenovelas, continúa. Pasan los años
Una noche en que no tiene nada que hacer, B consigue, tras dos llamadas telefónicas, ponerse en contacto con X. Ninguno de los dos es joven y eso se nota en sus voces que cruzan España de una punta a la otra. Renace la amistad y al cabo de unos días deciden reencontrarse. Ambas partes arrastran divorcios, nuevas enfermedades, frustraciones. Cuando B toma el tren para dirigirse a la ciudad de X, aún no está enamorado. El primer día lo pasan encerrados en casa de X, hablando de sus vidas (en realidad quien habla es X, B escucha y de vez en cuando pregunta); por la noche X lo invita a compartir su cama. B en el fondo no tiene ganas de acostarse con X, pero acepta. Por la mañana, al despertar, B está enamorado otra vez. ¿Pero está enamorado de X o está enamorado de la idea de estar enamorado? La relación es problemática e intensa: X cada día bordea el suicidio, está en tratamiento psiquiátrico (pastillas, muchas pastillas que sin embargo en nada la ayudan), llora a menudo y sin causa aparente. Así que B cuida a X. Sus cuidados son cariñosos, diligentes, pero también son torpes. Sus cuidados remedan los cuidados de un enamorado verdadero. B no tarda en darse cuenta de esto. Intenta que salga de su depresión, pero sólo consigue llevar a X a un callejón sin salida o que X estima sin salida. A veces, cuando está solo o cuando observa a X dormir, B también piensa que el callejón no tiene salida. Intenta recordar a sus amores perdidos como una forma de antídoto, intenta convencerse de que puede vivir sin X, de que puede salvarse solo. Una noche X le pide que se marche y B coge el tren y abandona la ciudad. X va a la estación a despedirlo. La despedida es afectuosa y desesperada. B viaja en litera, pero no puede dormir hasta muy tarde. Cuando por fin cae dormido sueña con un mono de nieve que camina por el desierto. El camino del mono es limítrofe, abocado probablemente al fracaso. Pero el mono prefiere no saberlo y su astucia se convierte en su voluntad: camina de noche, cuando las estrellas heladas barren el desierto. Al despertar (ya en la Estación de Sants, en Barcelona) B cree comprender el significado del sueño (si lo tuviera) y es capaz de dirigirse a su casa con un mínimo consuelo. Esa noche llama a X y le cuenta el sueño. X no dice nada. Al día siguiente vuelve a llamar a X. Y al siguiente. La actitud de X cada vez es más fría, como si con cada llamada B se estuviera alejando en el tiempo. Estoy desapareciendo, piensa B. Me está borrando y sabe qué hace y por qué lo hace. Una noche B amenaza a X con tomar el tren y plantarse en su casa al día siguiente. Ni se te ocurra, dice X. Voy a ir, dice B, ya no soporto estas llamadas telefónicas, quiero verte la cara cuando te hablo. No te abriré la puerta, dice X y luego cuelga. B no entiende nada. Durante mucho tiempo piensa cómo es posible que un ser humano pase de un extremo a otro en sus sentimientos, en sus deseos. Luego se emborracha o busca consuelo en un libro. Pasan los días
Una noche, medio año después, B llama a X por teléfono. X tarda en reconocer su voz. Ah, eres tú, dice. La frialdad de X es de aquellas que erizan los pelos. B percibe, no obstante, que X quiere decirle algo. Me escucha como si no hubiera pasado el tiempo, piensa, como si hubiéramos hablado ayer. ¿Cómo estás?, dice B. Cuéntame algo, dice B. X contesta con monosílabos y al cabo de un rato cuelga. Perplejo, B vuelve a discar el número de X. Cuando contestan, sin embargo, B prefiere mantenerse en silencio. Al otro lado, la voz de X dice: bueno, quién es. Silencio. Luego dice: diga, y se calla. El tiempo —el tiempo que separaba a B de X y que B no lograba comprender— pasa por la línea telefónica, se comprime, se estira, deja ver una parte de su naturaleza. B, sin darse cuenta, se ha puesto a llorar. Sabe que X sabe que es él quien llama. Después, silenciosamente, cuelga
Hasta aquí la historia es vulgar; lamentable, pero vulgar. B entiende que no debe telefonear nunca más a X. Un día llaman a la puerta y aparecen A y Z. Son policías y desean interrogarlo. B inquiere el motivo. A es remiso a dárselo; Z, después de un torpe rodeo, se lo dice. Hace tres días, en el otro extremo de España, alguien ha asesinado a X. Al principio B se derrumba, después comprende que él es uno de los sospechosos y su instinto de supervivencia lo lleva a ponerse en guardia. Los policías preguntan por dos días en concreto. B no recuerda qué ha hecho, a quién ha visto en esos días. Sabe, cómo no lo va a saber, que no se ha movido de Barcelona, que de hecho no se ha movido de su barrio y de su casa, pero no puede probarlo. Los policías se lo llevan. B pasa la noche en la comisaría
En un momento del interrogatorio cree que lo trasladarán a la ciudad de X y la posibilidad, extrañamente, parece seducirlo, pero finalmente eso no sucede. Toman sus huellas dactilares y le piden autorización para hacerle un análisis de sangre. B acepta. A la mañana siguiente lo dejan irse a su casa. Oficialmente, B no ha estado detenido, sólo se ha prestado a colaborar con la policía en el esclarecimiento de un asesinato. Al llegar a su casa B se echa en la cama y se queda dormido de inmediato. Sueña con un desierto, sueña con el rostro de X, poco antes de despertar comprende que ambos son lo mismo. No le cuesta demasiado inferir que él se encuentra perdido en el desierto
Por la noche mete algo de ropa en un bolso y se dirige a la estación en donde toma un tren con destino a la ciudad de X. Durante el viaje, que dura toda la noche, de una punta a otra de España, no puede dormir y se dedica a pensar en todo lo que pudo haber hecho y no hizo, en todo lo que pudo darle a X y no le dio. También piensa: si yo fuera el muerto X no haría este viaje a la inversa. Y piensa: por eso, precisamente, soy yo el que está vivo. Durante el viaje, insomne, contempla a X por primera vez en su real estatura, vuelve a sentir amor por X y se desprecia a sí mismo, casi con desgana, por última vez. Al llegar, muy temprano, va directamente a casa del hermano de X. Éste queda sorprendido y confuso, sin embargo, lo invita a pasar, le ofrece un café. El hermano de X está con la cara recién lavada y a medio vestir. No se ha duchado, constata B, sólo se ha lavado la cara y pasado algo de agua por el pelo. B acepta el café, luego le dice que se acaba de enterar del asesinato de X, que la policía lo ha interrogado, que le explique qué ha ocurrido. Ha sido algo muy triste, dice el hermano de X mientras prepara el café en la cocina, pero no veo qué tienes que ver tú con todo esto. La policía cree que puedo ser el asesino, dice B. El hermano de X se ríe. Tú siempre tuviste mala suerte, dice. Es extraño que me diga eso, piensa B, cuando yo soy precisamente el que está vivo. Pero también le agradece que no ponga en duda su inocencia. Luego el hermano de X se va a trabajar y B se queda en su casa. Al cabo de un rato, agotado, cae en un sueño profundo. X, como no podía ser menos, aparece en su sueño
Al despertar cree saber quién es el asesino. Ha visto su rostro. Esa noche sale con el hermano de X, entran en bares y hablan de cosas banales y por más que procuran emborracharse no lo consiguen. Cuando vuelven a casa, caminando por calles vacías, B le dice que una vez llamó a X y que no habló. Qué putada, dice el hermano de X. Sólo lo hice una vez, dice B, pero entonces comprendí que X solía recibir ese tipo de llamadas. Y creía que era yo. ¿Lo entiendes?, dice B. ¿El asesino es el tipo de las llamadas anónimas?, pregunta el hermano de X. Exacto, dice B. Y X pensaba que era yo. El hermano de X arruga el entrecejo; yo creo, dice, que el asesino es uno de sus examantes, mi hermana tenía muchos pretendientes. B prefiere no contestar (el hermano de X, a su parecer, no ha entendido nada) y ambos permanecen en silencio hasta llegar a casa
En el ascensor B siente deseos de vomitar. Lo dice: voy a vomitar. Aguántate, dice el hermano de X. Luego caminan aprisa por el pasillo, el hermano de X abre la puerta y B entra disparado buscando el cuarto de baño. Pero al llegar allí ya no tiene ganas de vomitar. Está sudando y le duele el estómago, pero no puede vomitar. El inodoro, con la tapa levantada, le parece una boca todas encías riéndose de él. O riéndose de alguien, en todo caso. Después de lavarse la cara se mira en el espejo: su rostro está blanco como una hoja de papel. Lo que resta de noche apenas puede dormir y se lo pasa intentando leer y escuchando los ronquidos del hermano de X. Al día siguiente se despiden y B vuelve a Barcelona. Nunca más visitaré esta ciudad, piensa, porque X ya no está aquí
Una semana después el hermano de X lo llama por teléfono para decirle que la policía ha cogido al asesino. El tipo molestaba a X, dice el hermano, con llamadas anónimas. B no responde. Un antiguo enamorado, dice el hermano de X. Me alegra saberlo, dice B, gracias por llamarme. Luego el hermano de X cuelga y B se queda solo.
  ferperezm | Jan 23, 2023 |
Bolaño, Roberto (1997). Chiamate telefoniche (trad. Barbara Bertoni). Milano: Adelphi. 2012. ISBN 9788845972867. Pagine 272. 14,00 €

Al di là del prezzo allettante (la solita offerta-lampo a 1,99 €), ci sarebbe potuto essere più di un motivo per non farmi piacere questo libro: sono 14 racconti (lunghi 20 pagine in media) e a me piace più il respiro lungo del romanzo di quello breve del racconto. E, soprattutto, 2666 mi era piaciuto ma non mi aveva entusiasmato.

E invece, non soltanto questo Chiamate telefoniche mi è piaciuto, ma penso anche che mi abbia aiutato a capire e ad apprezzare meglio, retrospettivamente, lo stesso 2666.

Forse è sbagliato, anche se umano, affrontare un autore da quello che viene ritenuto il suo opus magnum, perché in questo modo si perdono molti aspetti dinamici importanti: l’evoluzione dello stile, lo sviluppo dei temi, il dispiegarsi oppure il divenire essenziale del suo fraseggio. Il problema è che non sempre è possibile farlo: quando ci costringono a farlo a scuola per scrittori già conclamati come importanti sbuffiamo (a volte giustamente); quando scopriamo un autore per curiosità personale o per il consiglio d’un amico o per serendipità (magari perché attratti da una bella copertina o da un’edizione elegante) in genere non seguiamo un percorso cronologico o filologico; quando cominciamo a “seguire” un autore che ci piace, magari a partire dalle sue prime opere, succede piuttosto spesso che si perda per strada o cominci una parabola discendente (a questo punto, in genere, vince un premio letterario con un libro brutto, o comunque non con uno dei migliori: come è successo, secondo me, a Nesi, a Veronesi, a Maggiani).

Chiamate telefoniche è collocato dall’editore Adelphi (ma il volume era già stato pubblicato nel 1997 da Sellerio, il primo editore italiano di Bolaño prima della morte e della consacrazione adelphiana) «agli esordi della [sua] carriera», ma a me è sembrato rivelatore del modo che Bolaño ha di costruire il suo materiale: i racconti sono spesso scopertamente autobiografici (l’autore si “nasconde” sotto il nome del suo alter ego Arturo Belano), ma l’autore/io narrante/Arturo Belano non è mai al centro della scena. È piuttosto il reporter che raccoglie una testimonianza, un racconto frammentario, una autobiografia incompleta, una raccolta di eventi apparentemente irrilevanti che sembrano lasciare in ombra quello che al lettore parrebbe importante o significativo. Un reporter che, se abbandona per un momento il suo ruolo di osservatore solo apparentemente impassibile, è per soffermarsi su punti che a noi appaiono tutt’altro che centrali. Anche quando entra nella vita delle persone di cui racconta la storia (non è raro che Arturo Belano ci faccia l’amore, episodicamente o per tanto tempo) lo percepiamo, se non come distaccato, come presente soltanto alla periferia del campo visivo. E infatti scrive, in uno dei racconti: «Insomma, non importa, tutti questi particolari dicono più di me che di lei.»

Sono queste le qualità che mi hanno fatto apprezzare i racconti. Ma sono anche, e soprattutto, quelle che mi hanno fatto capire meglio, a posteriori, il modo “per accumulazione di frammenti” in cui è costruito lo stesso 2666.

Se avete letto apprezzato 2666, oppure se lo avete letto ma vi ha lasciato perplessi, oppure se cercate un libro per avvicinarvi a Bolaño, vi consiglio di leggerlo.


wikimedia.org/wikipedia/commons
* * *

Anche gli editor di Adelphi, che uno si figura ben pasciuti sulla base dell’immagine raffinata che dà di sé la casa editrice, a volte dormicchiano e si lasciano sfuggire delle camice che dovrebbero essere camicie (pos. 1310).

* * *

Qualche citazione (riferimento alle posizioni Kindle):

[…] soggetti all’influsso gravitazionale dei sette peccati capitali. [288]

[…] la vita non è solo banale ma anche inesplicabile. [445]

Prima bisogna vuotare la bottiglia, disse, poi l’anima. [994]

L’anima slava, forse, reggeva molto meglio l’alcol, ma questo era tutto. [1160]

«[…] separando le acque fecali del passato, come direbbe il poeta». [1586]

All’epoca io mi incontravo con anarchici e femministe radicali e leggevo libri più o meno in linea con le mie amicizie. Uno di questi era di una femminista italiana, Carla vattelapesca, il libro si intitolava Sputiamo su Hegel. [1758: Me la ricordo anch'io, Carla Lonzi, la leader di Rivolta femminile. Il titolo completo era: Sputiamo su Hegel. La donna clitoridea e la donna vaginale e altri scritti]

Insomma, non importa, tutti questi particolari dicono più di me che di lei. [1930]

[…] sotto il manto della notte come in una canzone di Nicola di Bari, sotto le ruote della notte […] [2112]

[…] dovetti estirparmi quell’idea o quella speranza dalla figa, come dicono le napoletane di Torre del Greco […] [2216]

[…] e allora capii che andava tutto bene, che potevo partire. Che tutto andava male, che potevo partire. Che tutto era motivo di dispiacere, che potevo partire. [2233]

D’estate Paul soleva essere impotente, d’inverno soffriva di eiaculazione precoce, in autunno e in primavera il sesso non gli interessava. [2306]

Bill disse che non ci capiva niente, ma che poteva contare sul suo appoggio. [2524]

[…] con una differenza che un pretenzioso definirebbe non solamente fisica ma metafisica […] [2634]

Ma io preferisco tacere, diceva, non ha senso aggiungere a questo dolore altro dolore o aggiungere al dolore tre piccoli enigmi. Come se il dolore non fosse un enigma sufficiente o come se il dolore non fosse la risposta (enigmatica) a tutti gli enigmi. [2652] ( )
  Boris.Limpopo | Apr 29, 2019 |
This was all in all a really good collection, but "Clara" remains my favorite. I was not that into all the themes Bolaño explores in these short stories, but every single one of them had such great writing that I ended up enjoying most of them. ( )
  Booksen | Jun 23, 2017 |
No fue mi fascinación pero tampoco mala compañía. En definitiva Bolaño rompe paradigmas, con historias cotidianas hechas únicas, finales inconclusos que te dejan esperando más, pero siempre insospechados... ( )
  boylucas | Sep 28, 2013 |
No fue mi fascinación pero tampoco mala compañía. En definitiva Bolaño rompe paradigmas, con historias cotidianas hechas únicas, finales inconclusos que te dejan esperando más, pero siempre insospechados... ( )
  boylucas | Sep 28, 2013 |
Visa 1-5 av 7 (nästa | visa alla)
inga recensioner | lägg till en recension

Ingår i förlagsserien

Du måste logga in för att ändra Allmänna fakta.
Mer hjälp finns på hjälpsidan för Allmänna fakta.
Vedertagen titel
Information från den engelska sidan med allmänna fakta. Redigera om du vill anpassa till ditt språk.
Originaltitel
Alternativa titlar
Första utgivningsdatum
Personer/gestalter
Viktiga platser
Viktiga händelser
Relaterade filmer
Motto
Dedikation
Inledande ord
Citat
Avslutande ord
Särskiljningsnotis
Förlagets redaktörer
På omslaget citeras
Ursprungsspråk
Kanonisk DDC/MDS
Kanonisk LCC

Hänvisningar till detta verk hos externa resurser.

Wikipedia på engelska

Ingen/inga

בשיחות טלפון, הקובץ הראשון פרי עטו, נוגע רוברטו בולניו בשאלות שיקנו לו תהילת עולם ברומן המונומנטלי בלשי הפרא, אלא שכאן הן עולות בהבלחות קצרות ועזות. דרך חליפת מכתבים, בשיחות מטלפונים ציבוריים, במעשיות מעל דלפקי ברים אפלים, מעמיד בולניו אלה לצד אלה דמויות שוליים של עקורים מכל רחבי העולם: סופר גולה ותיק שמלמד סופר גולה טירון לרמות בתחרויות ספרות בספרד ; איש בכובע קש המבלה את ימיו בישיבה על ספסל במקסיקו הבירה ומספר למשורר צעיר על נעוריו בעיירה של רוצחים ; צ'ילני גולה ברוסיה שנקלע למשולש אהבה מסוכן ; חייל סביליאני שמגיע לבסיס אס-אס, נתפס בידי הסובייטים, ואז מאיר בעל כורחו את "טיבה הנע-ונד של האמנות"... דרך בן דמותו של המחבר, המכונה ארטורו בלאנו, מפליג הקורא כמלח שספינתו נטרפת בלב ים הספרות המקרי, המתעתע, בין טקסטים מופתיים, מסוכנים ומסתכנים, שכל השותפים להם - מחבר, מספר, דמות, קורא - מחפשים את דרכם לחוף מבטחים.

Inga biblioteksbeskrivningar kunde hittas.

Bokbeskrivning
Haiku-sammanfattning

Pågående diskussioner

Ingen/inga

Populära omslag

Snabblänkar

Betyg

Medelbetyg: (3.72)
0.5
1 1
1.5
2 1
2.5
3 19
3.5 5
4 21
4.5 4
5 8

Är det här du?

Bli LibraryThing-författare.

 

Om | Kontakt | LibraryThing.com | Sekretess/Villkor | Hjälp/Vanliga frågor | Blogg | Butik | APIs | TinyCat | Efterlämnade bibliotek | Förhandsrecensenter | Allmänna fakta | 203,212,000 böcker! | Topplisten: Alltid synlig