Lady Sings The Blues is het levensverhaal van jazz-zangeres Billie Holiday (1915-1959), geholpen door goede vriend en co-auteur William Dufty. Dit lijkt op een autobiografie en in grote lijnen is het dat ook, maar er zijn een paar kanttekeningen te maken.

Het is geen dik boek, zo’n 230 pagina’s, en er zijn door de auteur best wat zaken weggelaten. Uiteraard vertel je in je autobiografie alleen dat wat je kwijt wil. Het verhaal is grotendeels anecdotisch en er staan best wat onjuistheden in. Niet zoveel als in de autobiografie van Charles Mingus, maar ze zijn er wel en dat wordt toegelicht in het voorwoord. Toch is het de moeite waard om te lezen. In grote lijnen klopt het verhaal en tussen de regels door krijg je mee dat Holiday geen makkelijk leven heeft geleid.

Dat begon al in haar jeugd. Haar ouders waren zelf nog kinderen toen Billie werd geboren. Omdat haar ouders veel werkten groeide ze op bij haar nicht die haar niet moest. Ze deed boodschappen voor de prostituees in het lokale bordeel, waar ze met de muziek van Louis Armstrong en Bessie Smith in aanraking kwam. Zelf kreeg ze te maken met seksueel geweld en werd ze op jonge leeftijd verkracht.

Toen ze in New York bij haar moeder ging wonen werkte ze zelf als prostituee. Daar vertelt ze in het boek vrij nuchter over. Ze prefereerde het boven het schrobben van de stoepjes van de rijke New Yorkers. In New York begint ze ook met zingen en haar stem valt op. Zozeer zelfs dat ze een plaat mag maken met de beroemde klarinettist Benny Goodman. Ze heeft succes in clubs als The Apollo, maar haar leven kent ook een schaduwkant. Al op jonge leeftijd rookte Holiday marihuana en ze raakt verslaafd aan zwaardere middelen als opium en heroïne. Ook was ze een zware drinker.

Ze treedt op met Count Basie en leert saxofonist Lester Young kennen. Ook gaat ze op tournee met bandleider Artie Shaw en dat was nogal een ding in die tijd. Racisme was overal aanwezig en de band van Shaw bestond uit blanke muzikanten. Gedoe verzekerd, zoals bleek toen een hoteleigenaar Billie Holiday zag die daar zou optreden;

Naturally, the first thing he saw was me. And the first thing he said, was, “What’s that nigger doing there! I don’t have niggers to clean up around here.” Artie tried to tell him I was his vocalist, but he wasn’t listening. He wasn’t saying anything but “nigger.”

Dit soort fragmenten komen door het hele verhaal voor en zijn tekenend voor waar ze mee te maken had. Haar verslaving hielp haar ook niet. Ze werd regelmatig opgepakt en heeft ervoor in de gevangenis gezeten. Het wordt allemaal onverbloemd verteld. Die vertelstijl is wel verfrissend en er zit genoeg humor in. Zo vertelt ze over haar ‘werk’;

“If I had to sing ‘Doggie in the Window,’ that would actually be work. But singing songs like “The Man I Love” or “Porgy” is no more work than sitting down and eating roast duck, and I love roast duck.”

Of, over de arbeidsomstandigheden voor muzikanten in New York;

“You can be up to your boobies in white satin, with gardenias in your hair and no sugar cane for miles, but you can still be working on a plantation.”

Toch heeft het ook een bittere ondertoon want Holiday heeft het zwaar gehad. Ze had relaties, maar geen gelukkige. Ze liet zich vaak bedonderen, verdiende geld maar raakte het net zo makkelijk weer kwijt, vaak aan louche figuren die het beste met haar voor leken te hebben. In het boek haalt ze de dood van haar moeder aan op 38-jarige leeftijd, en geeft meteen aan zelf hoogstens de veertig jaar te halen.

Ze is gebonden aan contracten en moet blijven optreden. Ze gaat ook naar Europa en heeft daar veel succes. Wat opvalt is, en dat lees ik ook in andere biografieën van jazzmuzikanten die naar Europa gaan, dat het Europese publiek enthousiaster en met meer respect reageert dan het publiek in de Verenigde Staten.

Het is een verhaal dat veel over haar jeugd vertelt, over het racisme en haar optredens, maar weinig weggeeft over haar kunst zelf. De talloze liedjes die ze vertolkte en over de muzikanten waarmee ze samenwerkte komen te weinig voorbij. Daar moet ik wellicht nog eens een goede biografie voor lezen. Ze stierf dus jong als gevolg van haar drank- en drugsgebruik. Een waarschuwing staat er nog wel in;

But maybe some of the kids who wouldn’t be caught taking advice from a judge will listen to me. I sure hope so. Dope never helped anybody sing better, or play music better, or do anything better. Take it from Lady Day. She took enough of it to know. If anybody ever tries to tell you that, you ask him if they think they know something about dope that Lady Day don’t know.

Achterin het boek staat een handzame discografie voor wie zich in haar muziek wil verdiepen. Dat begint met de elpee die ik zelf in huis heb, Lady In Satin. Opgenomen in 1958, het jaar voor haar dood. Niet de grootse stem die ze ooit had, maar met de strijkers erachter die ze zo lang wilde hebben en met een doorleefdheid die je zelden hoort. Sommigen vinden het luisteren naar iemand die de dood al ziet aankomen en misschien is dat zo, maar het is prachtige muziek en je kunt er niet omheen. Toch is haar vroegere werk ook een must en ik heb er veel van beluisterd. Speciale vermelding verdient haar ‘signature song’ Strange Fruit, haar aanklacht tegen racisme dat ze talloze malen zong. Verdiept u zich eens in die muziek, het loont de moeite. ( )

Lady Sings the Blues is a historical fiction book based around the heroin filled hazed memories of its author. And in this case, it ain't a bad thing. A quick google search will literally show you that half of what is mentioned is flat out lies, especially about her home life, relationships, and sketchy details about her career aspirations.

However, it is still a DEEP uncompromising but brutal look into the life of a junkie in the Jim Crow era - what it took for her to get there, stay there, and ultimately die there combined with the racial segregation, discrimination, and separatism she endured as a matter of US policy. Honestly, I walked away from the book wondering like hell how she lasted until 1959 and didn't come up dead after writing Strange Fruit. And please keep in mind it was piecemealed together three years before she died while she was in and out of jail as the NYPD stayed obsessing on getting easy busts from her addictions.

In the end Billie Holiday lived the life that only she could live, and she wasn't sorry or worried about a thing.
( )

Lady Day
Review of the Harlem Moon / Broadway Books 50th Anniversary Edition paperback (2006) of the Doubleday hardcover original (1956)

Mom and Pop were just a couple of kids when they got married. He was 18, she was 16, and I was three.

Iconic jazz singer Billie Holiday's autobiography starts off with a gut-punch. 2-sentence & 23-word, introduction, and doesn't stop with her frank discussion about her life and career with all its ups and downs for the rest of its journey.

I'm having a bit of a Billie Holiday month this February 2022 and I've already gone on to read John Szwed's revelatory Billie Holiday: The Musician and the Myth (2015) which provides further background on the 1956 book and details some of its censored passages. These were primarily about Hollywood characters whose agents and lawyers threatened to sue if Holiday's escapades with actors Charles Laughton, Orson Welles and Tallulah Bankhead had been left in the final edit.

Even without those elements there is plenty of joy and despair to be found in the remaining work, which comes through completely in Holiday's voice even if the hand of ghostwriter William Dufty crafted the final production. Dufty also wrote several articles for the New York Post after Holiday's passing which he had hoped would be included in future printings of Lady Sings the Blues, but no enhanced or uncensored edition has yet appeared.

See original cover at https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/8/8d/LadySingsTheBlues.jpg
Front cover of the original first edition hardcover published by Doubleday in 1956. Image sourced from Wikipedia.

Soundtrack
These were the main Billie Holiday albums that I was listening to while reading Lady Sings the Blues:
1. Lady Day: The Complete Billie Holiday on Columbia (1933-1944) Vol. 1 A collection of the earliest recordings, esp. the first 2 songs (Your Mother's Son-in-Law & Riffin' the Scotch) with Benny Goodman, recorded in 1933.

Box set cover image sourced from Discogs.
2. Strange Fruit (1939), original 10" shellac single (listened via YouTube)

Disc image sourced from Discogs.
3. Lady Sings the Blues (1956), an album recorded, titled and released in order to coincide with the publication of the book.

Cover image sourced from Discogs.
4.The Essential Billie Holiday: Carnegie Hall Concert Recorded Live (1961), a November 10, 1956 live concert to celebrate the release of the book, including readings from the book. Album released posthumously.

Cover image sourced from Discogs.

Trivia and Link
Lady Sings the Blues was adapted as the same-titled film in 1972 directed by Sidney Furie with Diana Ross in the role of Billie Holiday. A trailer for the film can be viewed on YouTube here. ( )

'Lady sings the blues' lezen lijkt me het equivalent van een avondje flink door zakken aan de toog met Lady Day nadat ze zichzelf volledig gegeven heeft tijdens een concert.
Je luistert (leest) ontzettend geboeid en valt als luisterend oor (lezer) van de ene verbazing in de andere. Je bent al snel van slag over hoe de jonge Billie absoluut niet door het leven gespaard werd en je supportert vurig voor de felle, waarachtige vrouw die daar uit groeit.
In zo'n gesprek denk je weleens - terwijl de waard je glazen nog eens vult - 'het zal wel zijn, Billie' of 'dit lijkt me toch wat bij de haren getrokken' waarna je dat gewoon weer van je af laat glijden om gefascineerd verder te luisteren (lezen).
Het blijft erg heftig om te aanhoren (lezen) hoe moeilijk het zwarte Amerikanen - zelfs eens ze beroemde muzikant zijn - gemaakt werd en hoe ze daarmee proberen om te gaan. Billie's drugsverslaving is pijnlijk, maar er is zoveel meer en zoveel moois.
Ik ben er heilig van overtuigd dat je - terwijl ze na haar vierde glas even naar het toilet gaat - tegen de waard zucht: "Wat een leven! Wat een madame!"

Wat een boek. ❤️ ( )

Lady Day's version of the literal truth may have been a bit unreliable, but this book was real and raw and was her absolute truth. 3 1/2 stars. ( )