Troost is voor mij op Gala na het minste leuke Giphart boek. Hij heeft zich duidelijk in het koken en de keuken verdiept, maar het wordt nergens zo grappig als voorgaand werk en raakt niet zo als ik omhels je met duizend armen. Dit lijkt op een poging in een ander genre te schrijven, die ik, al is hij zeker niet slecht, niet helemaal gelukt acht. Maar dat vind niet iedereen:

NBD|Biblion:
Wat ging er mis met de succesvolle t.v.-kok Art Troost? Hij zit doodziek en heel misselijk op de wc op het Normandische kasteel: de locatie waar zijn televisieshow "Sterallure" wordt opgenomen. Die beroerde situatie is tevens de metafoor voor alles wat mis is en nog verder mis zal gaan. In deze roman waarin de hoofdstukken de titels dragen van oersmaken als bitter, zout, zoet, zeep, zuur en bloed, komen bij Troost in flashbacks allerlei zaken uit het verleden terug. De verhouding met zijn vader, ook een sterkok, zijn ex-vriendin Andrea, mensen van de t.v. ploeg enz. De opnames voor deze laatste aflevering lopen niet lekker: de twee uitgenodigde gasten werken nauwelijks mee, de Franse boeren zijn in staking, dus stopt de bevoorrading, en de kok van de kasteelkeuken waar de opnamen plaatsvinden, weigert iets af te staan van zijn voorraad. Dan komt de brief van Michelin die meldt dat Troost zijn twee sterren kwijtraakt. Al die misere levert een vermakelijke, goed geschreven, boeiende roman waarvoor Giphart zich uitstekend documenteerde en die tot nu toe een van zijn beste is. ( )