Ik ben helemaal gek op Bril's columns, maar de romans vind ik, hoewel zeker genietbaar, altijd iets minder sterk. Dat geldt helaas ook voor deze.

Hoewel door sommigen wel goed ontvangen:

'Bril zet met Voordewind aan tot een strijdbare verbeelding, tot overgave aan het leven waarin ruimte is voor dagdromen.' (Janet Luis, NRC), was ik het grotendeels met deze recensent eens:

Ik lees graag de dagelijkse columns van Bril, tegenwoordig in de Volkskrant. Eigenlijk las ik hem al veel langer, ik herinner me Arbeidsvitaminen, geschreven samen met Dirk van Weelden, dat ik in 1991 las. Zijn laatste boeken, verzamelingen van zijn columns geven een goed tijdsbeeld van de tijd waarin we leven, van het land dat we door de drukte eigenlijk nauwelijks meer goed bekijken. Gelukkig is Bril een geweldig observator, die ook nog eens de snelheid uit het opgejaagde leven lijkt te kunnen halen.

Dit boek lag in de opruiming van de Slegte, op een dag dat ik weinig leesmateriaal bij me had. Altijd goed dus. Het blijkt het solodebuut van Bril te zijn. Op de voorpagina noemt Parool het ‘een meeslepend boek’. Helaas realiseerde ik me te laat dat Bril ten tijde van het schrijven nog bij die krant werkzaam was. En na een tijdje lezen kwam ik tot de conclusie dat ze niet meeslepend bedoelden, maar voortslepend. Helaas kan ik er niets anders van maken.

De hoofdpersoon Voordewind is nu eenmaal niet een figuur waarmee je je graag vereenzelvigd. Hij lijkt iemand zonder echt doel, zonder echte passie, het leven gebeurt om hem heen, kabbelt voort, maar verder dan wat grappige gedachten komt hij niet.

Misschien dat het juist de bedoeling is dat de lezer, ik dus, gaat nadenken over hoe hij/zij in het leven staat, maar die uitwerking had het op mij nou eenmaal niet. De 10 berichten van Voordewind, met pro- en epiloog, boeiden mij niet zo zeer als de observaties die Bril normaal zo sterk maakt. Het is niet anders. Het kan niet altijd raak zijn. (Gerbie op volkskrantblog) ( )