Absolutely hilarious. ( )

His dialogue just pulls me along, a mix of extreme vernacular and over-the-top erudition that makes for really bizarre rhythms. "Talk, talk, that's all you can do." ( )

Een weekend slapstick in 20e eeuws Parijs

Een brutaal meisje, wat dom handelende volwassenen. Alleen Marcilene , de moederfiguur, is echt prettig. Je kunt er vanaf een andere kant invliegen dan ik, je vermaken om de flap-uits, de figuren die handelen naar wat het eerste in hun opkomt, dialogen en situaties die grappig zouden moeten zijn., maar het was niet mijn humor. Ik zag het etiket 'slap stick' dat klopt. Vermommingen, menselijke onschuldige clashes, elkaar verkeerd begrijpen, licht scabreus. Één scène sprong er voor mij wel positief uit: Vijf figuren die niks met elkaar te maken hebben komen in een kleine auto terecht en proberen zich snel door het drukke Parijs te bewegen. Ik zag hen opeengepakt , elk met een ander doel pratend in het stadse decor, getekend in zwarte lijnen, een beetje in de stijl van deze cartoon. https://media.istockphoto.com/illustrations/man-on-his-knees-while-his-wife-sing... . -> glimlach.

Ik had dit boek gekozen omdat de Raymond Queneau hoort bij de Oulipo-stroming . Na het lezen van Perec smaakte dat naar meer. Schrijvers die over dagelijkse dingen out of the box schrijven. In dit boek kwam dit vooral naar voren met opeengepakte letters in fonetisch gespelde woorden en zinnetjes en voor de hand liggende woordvervormingen. In de jaren vijftig misschien nieuw, maar nu wat flauw. Ik heb dus geleerd dat niet vanzelfsprekend alle Oulipo mij past.
Reacties :door Cies 01 december 2021

Boek staat al een tijd bij mij ongelezen in de kast. De oordelen lijken uiteen te lopen. Of mensen vinden het (heel) goed of ze vinden het matig tot slecht. Binnenkort toch maar eens zelf lezen en eigen oordeel vormen.
Salustia 01 december 2021:
Recent heb ik de graphic novel van dit boek gelezen, ook vanuit de interesse voor de Oulipo groep maar het kon me niet bekoren. Ik had het gevoel dat het van de hak op de tak sprong en het niveau van de "humor" viel me meestal tegen . De Stijloefeningen van Raymond Queneau vond ik wel heel goed. Ook ik heb hoge verwachtingen (waarschijnlijk enkel gebaseerd op het verlangen dat de boeken goed zouden zijn) van Oulipo literatuur maar uiteindelijk moet ieder boek zichzelf bewijzen. In 2022 plan ik eindelijk (sommige boeken moeten een engelengeduld uitoefenen in mijn kast!) Rayuela: een hinkelspel van oulipo-lid Cortazar te lezen. De autonauten van de kosmosnelweg van hem waren me een aantal jaren geleden zeer bevallen. ( )

I had to read this for a Parisian Literature class and it was certainly... interesting, but not something I particularly enjoyed. Reading the antiquated slang was hard to muddle through and none of the characters were particularly likable. The ending was fun though. ( )

2 cosas simples para resumir mi experiencia lectora sobre este libro.

1) Ha sido un gustazo leer una obra de Queneau. La locura, el desorden y el caos en esta novelita son geniales, pero...
2) Tendría una estrella de más si no fuera porque el lenguaje fresco de la época, que seguro que lo tiene, está pobremente reflejado en una traducción más que nefasta, con expresiones coloquiales pasadas de época y otras que ya no se entienden, además de unas notas al pie pedantes tipo "mira cuánto francés sé, qué listo que soy, y lo traduzco a mi manera". Las cosas no se hacen así, señor Sánchez Dragó.
Al menos las ilustraciones son de Miguel Gallardo...

(Próximamente, en verano, veré la película.) ( )