Il romanzo di Chiara è agevole e si legge in un paio d'ore ma non mi ha convinto: la vicenda, come lo stile, dimostra più rughe e più macchie di quelle che i suoi 35 anni dovrebbe avere. Nulla, in questa storia, mi è davvero piaciuto. L'unica cosa che ha tenuto sveglio il mio (blando) interesse è stato il colpo di scena tardivo che ha dato un input alla lettura facendomi veleggiare (è proprio il caso di dirlo) senza intoppi e senza brividi verso un prevedibile finale. ( )

De stelling op de binnenflap dat dit een boek vol suspense is, vind ik wat kort door de bocht. Dit is niet zo zeer een thriller als wel een boek over menselijke verhoudingen. De verteller ontmoet op zijn boottocht over het Lago Maggiore ene Mario Orimbelli waarna ze dan samen het meer doorkruisen op zoek naar lieflijk vrouwelijk gezelschap wat op zijn beurt weer een bron van spanningen wordt. "Veeleer intuïtief dan uit eigen ervaring wist ik dat er een drama schuilt in elk spel dat men met gevoelens speelt, een drama waar alles naartoe werkt, dat als het ware wordt gevoed te midden van allerlei vrolijke vormen van afleiding en gedachteloze vervoering" (p. 96) En zoals het Lago Maggiore bij stormweer erg gevaarlijk wordt voor de zeiler die zich niet tijdig in veiligheid bracht, zo ook kunnen menselijke relaties destructieve krachten ontketenen. "De rust van de plaatsjes aan het meer, de vrede van de lustoorden hier, een en al azalea's en camelia's, onze eigen omzwervingen, het was allemaal niet meer dan een fraaie sluier waaronder de dood zich schuilhield." (p. 109)
Misschien wel het belangrijkste personage is het Lago Maggiore zelf. Met zijn drie grote armen (goed dan, twee grote en een kleine) staat dit zowat symbool voor de vele driehoeksverhoudingen doorheen alle ontmoetingen in dit boek. Orimbelli vat het ergens zelf samen: "Ik doe aan driehoeksmetingen. Want de aarde meet je af aan driehoeken, net als het leven" (p. 105). Het getal drie vormt ten andere een rode draad in het boek. Zo lijdt Orimbelli's vrouw aan pijnen aan de drielingszenuw. Villa Cleofe telt drie bewoners. Orimbelli pikt drie liefjes van de verteller. Enz... Het moge duidelijk zijn dat oedipale thema's van verboden seksuele verlangens en van rivaliteit voortdurend aanwezig zijn maar zonder zwaar op te hand liggend te worden. Chiara schrijft in een mooie, licht golvende stijl, misschien een beetje zoals het water van het Lago Maggiore. ( )

Romanzo sicuramente meno ironico rispetto a "La spartizione", ma non di meno interessante e sorprendente. È una vicenda che si svolge sul lago maggiore, in un dopoguerra quasi irreale, tra una sponda e l'altra, tra una donna e l'altra. ( )

De bisschopskamer is een enigszins langzaam boek, deinend op het ritme van het Lago Maggiore. De twee mannen nodigen verschillende dames uit, die zich maar al te graag laten verleiden, bezoeken Isola Bella of gaan zwemmen langs de rotskusten. Toch groeit ook de spanning, eerst onderhuids, met Orimbelli's listen om de concurrentie te verschalken, maar ook tastbaarder, met als orgelpunt een dode in het boothuis van Orimbelli. Het geheel is een tikkeltje gedateerd, maar best interessant om te bekomen van de eindejaarsdrukte.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2009/01/piero-chiara-de-bisschopskamer.html ( )