Deel vier van de Charlie Parker-serie van John Connolly is alweer achter de kiezen. Het witte pad sluit zowaar aan op het vorige boek dat ik las van James Baldwin. Diens verontwaardiging is geworteld in de rassenongelijkheid in de Verenigde Staten en die speelt een grote rol in dit boek. Het speelt zich voor een groot deel af in de staat South-Carolina, waarvan wel wordt beweerd dat het na Alabama en Mississippi de meest racistische staat is van de V.S. (ik verzin dit niet, het staat in dit boek).

Eerst terug naar het begin. Dat begint weinig subtiel met de moord op een zwarte man door leden van de Ku Klux Klan. Als u Connolly kent weet u dat de wraak niet lang op zich laat wachten. Detective Parker houdt zich bezig met een niet al te zware klus, de vermissing van een donkere vrouw, Cassie Blythe. Parker doet het rustig aan, hij heeft met zijn zwangere vriendin Rachel net een nieuw huis betrokken.

Dan wordt hij gebeld door een oude vriend, advocaat Elliot Norton. Die verdedigt een donkere jongen, Atys Jones, die beschuldigd wordt van de verkrachting en moord op Marianne Larousse, de dochter van één van de rijkste mannen van de staat. Niemand durft zich hier aan te wagen maar Norton is overtuigd van zijn onschuld en Parker is zo gek niet of hij komt opdagen om zijn tanden erin te zetten.

Wat Connolly altijd heel knap is doet is steeds verschillende personages introduceren waarvan je je afvraagt waar dat heen gaat. Landron bijvoorbeeld die ontslagen is als gevangenbewaarder en die in de moerassen van de Congaree een vreemde figuur in een wit gewaad tegenkomt. Als ik vreemd zeg bedoel ik dat ook, de figuur lijkt vrouwelijk maar is kaal en geschubd en slecht voor de gezondheid bij ontmoetingen.

Dominee Faulkner uit deel drie duikt ook weer op en Parker zoekt hem op in de gevangenis. Tijdens dat bezoek introduceert Connolly subtiel een andere gevangene, de doofstomme Cyrus Nairn die nog een grote rol zal spelen later in het verhaal.

Parker probeert intussen uit te vogelen of Atys Jones inderdaad schuldig is aan de moord op Marianne Larousse. Hij stuit daarbij op een langlopende vete tussen de families Larousse en Jones waarin de verdwijning van de moeder en tante van Atys van belang is. Hij spreekt erover met Tereus, die Atys in de gevangenis opzocht en hem bijstand probeerde te verlenen. Tereus denkt dat Parker’s vriend Norton meer weet;

Tereus probeerde me kennelijk iets duidelijk te maken wat ik niet wist.
‘Welke vragen zou ik moeten stellen?’
‘U zou hem moeten vragen wat er gebeurd is met de moeder en de tante van die jongen.’…
‘Je denkt dat ze dood zijn?’
‘Het is net andersom dan u denkt. Misschien zijn ze wel dood, maar ze zijn niet verdwenen.’
‘Ik snap het niet.’
‘Ze zijn misschien dood,’ herhaalde hij, ‘maar ze zijn niet weg uit Congaree.’

Geesten in het moeras en het is kenmerkend voor de schrijfstijl van Connolly. Een thriller maar met mystieke kanten. Hij ziet soms zaken die anderen niet zien maar het occulte blijft binnen de perken. Soms dacht ik in dit boek dat hij het wat te ver doorvoerde maar dat is niet zo en dat maakt het een prima boek.

Ik had nog niet gemeld dat de gangstervrienden Angel en Louis ook van de partij zijn en die zijn uit op wraak vanwege alle verwikkelingen uit het vorige deel. Dat geeft trouwens aan dat het de voorkeur verdient om de Parker-delen in chronologische volgorde te lezen. Ook de maffia duikt nog even op omdat Parker wat al te ruw te keer gaat in één van hun clubs en de lokale baas maakt hem duidelijk dat hij in de gaten wordt gehouden;

‘Ik weet alles van jou,’ zei hij. ‘Jij zou het paradijs nog in de soep kunnen laten lopen. De enige reden dat je nog leeft is dat zelfs God jou niet in zijn buurt wil hebben.’

Hij heeft een punt; Parker is slecht nieuws voor de lokale misdaadstatistieken. Ze vallen weer bij bosjes en welke rol speelt vriend Elliot Norton toch? Waarom zet hij alles op het spel om Atys te verdedigen?

Niets is uiteindelijk wat het lijkt en er blijkt een goede verklaring voor het feit waarom Parker erbij is gehaald. Norton, de rijke Larousse en zijn zoon Earl junior, de gevangenbewaarder Landron en nog wat vrienden, de lokale nazistische beweging met hun voorman Bowen en moordenaar Kittim; ze hebben allemaal hun rol. Jawel, ook Cassie Blythe uit het begin van dit verhaal en zelfs de Joodse gemeenschap uit het vorige deel.

Zo is de Parker-reeks een aardig leesavontuur geworden. Het zijn verhalen die je achter elkaar wegleest en soms zelfs tot nadenken stemmen want die laag zit er wel degelijk in. Zo is de grens tussen rechtvaardigheid en wraak vaak een dunne lijn en die is hier erg aanwezig.

Vertaling; Irving Pardoen ( )

Big disappointment after the first three books. This felt pedestrian and rushed. ( )

Still dark but this book seemed rushed to conclude compared to the others. I didn’t understand the need to bring Faulkner back from the previous book into this one for me this element was more of a distraction than anything, if anything it should have been resolved at the beginning of the book not the end. Also it was a little to stereotyped for my tastes. Still a good book. ( )

En Carolina del Sur, un joven negro se enfrenta a la pena de muerte acusado de haber violado y asesinado a Marianne Larousse, hija de uno de los hombres más ricos del estado. El caso, que nadie quiere investigar, es el tipo de misterio que se ha convertido en la especialidad del detective Parker. Éste ignora que está a punto de sumergirse en un escenario teñido de sangre en el que se mezclan el espectro asesino de una mujer, un coche negro que espera a un pasajero que nunca llega, y la complicidad tanto de amigos como de enemigos en los sucesos que rodean la muerte de Marianne. Paralelamente, en la celda de una prisión, el prdicador Faulkner trama una venganza contra Parker, para ello utilizará a los mismos hombres a los que el detective está siguiendo, y a una extraña criatura que guarda todos sus secretos en la orilla del río.

I have to start this off with a word of caution. To truly enjoy this absolutely amazing series, you have to start at the beginning. Starting anywhere other than Book 1---All The Dead Things and reading each book in order---should be punishable by public flogging. Would you recommend watching the Star Wars Trilogy in reverse order? Didn’t think so. This series is thought out in the big picture and each book builds on and relates back to the ones that precede it. It would be a crime to read them out of order.

I am only on episode 4 in this series and am deliberately spacing out the books to prolong the enjoyment. I am glad that I came to this series late because I have quite a few volumes before I have to wait for Mr. Connolly to write new installments.

The White Road is a place. Well, maybe a location is a better word. A metaphysical highway leading to….not sure yet, that is probably a few books ahead. The White Road is traveled by the dead, some of the living with special talents, and others that were never alive, or at least never fully human. The supernatural elements that were only hinted at in Every Dead Thing and Dark Hollow and started to gather in the wings in The Killing Kind are making their presence known as we begin to travel down the White Road.

What sets this already amazing weird detective series apart from all others is Connolly’s skill. The man can write circles around 99% of the writers today. Alternating between poetic dark mysticism and savage crime fiction this series is spellbinding in the true sense. Every time I open one of these books I pretty much am no good to anyone for the couple of days it takes to read the story. You are under its spell and will think about it pretty much every minute until you finish. These are realistic detective stories with a dark undercurrent that whispers of demonic origins.

Add to this Connolly’s characters. A cast of villains that are so over the top, so savage and hateful, so downright creepy, that you feel their presence as you read. Each book brings a set of flawed characters that you will root for or despise, but never forget. And then there are Charlie Parker, Louis and Angel. Louis, a semi-retired assassin so deadly that the mob has decided to leave him alone because it is just too dangerous to try to kill him and risk pissing him off; Louis’ significant other Angel, a non-apologetic thief who will follow Parker to the end of the earth and beyond because, as he says, some debts can never be paid. Louis and Angel are the muscle, and at times the laugh out loud humor, behind Parker’s brains and passion for justice as he travels down the White Road, seeking out the Dark Angels who bring horror and devastation to the world and, hopefully, not losing all that he loves in the process.
( )