Perlman's Silence demands a lot of courage, patience and persistence of the reader, but it is worth it. Bieri's insightful description of the slow inner deterioration of the middle aged academic Perlman is a compelling read. At first I thought that it was all too detailed and long, but that is the way it also is for the protagonist. As a reader you have to crawl so deeply into Perlamn's skin that his thoughts almost become yours. And that is great writing!
Just like in 'Ńight train to Lisbon', the protagonist is a man who is well settled in his academic interest, but through an emotional upheaval starts to obsess about something completely illogical, which changes the way he experiences the world around him, and the course of his life. Both books are sort of a quest for the right relationship with reality.
I found Perlman's quest harder to read, because I didn't like Perlman as a person, so I was not always sympathetic to crooked reasoning of this egocentric man.

By the way the English translation of this book is a lot better than the one for 'Night train to Lisbon'. ( )

relatable ( )

Ein Hotel an der ligurischen Küste im Spätherbst. Philipp Perlmann, ein angesehener Sprachwissenschaftler, erwartet eine Gruppe von berühmten Kollegen zu einem Forschungsaufenthalt. Umstellt von den hohen Erwartungen der anderen, wird Perlmann von der Einsicht überwältigt, dass ihm seine beruflichen Gewissheiten völlig abhanden gekommen sind. Diese Erfahrung macht die anderen zu bedrohlichen Gegnern. Verschanzt in einem entlegenen Zimmer des Hotels, flüchtet er sich in das Übersetzen eines russischen Textes. Durch diese Flucht nach innen gerät Perlmann mit jedem Tag mehr in eine ausweglose Situation, die ihn schließlich in einen Strudel von Lügen und an den Rand eines Mordes treibt. Ein psychologischer Roman par excellence, der den Hörer durch raffinierte Komposition und einen großen Spannungsbogen von der ersten bis zur letzten Zeile in Atem hält.

Dit debuut van de filosoof Peter Bieri als romanschrijver, gepubliceerd in 1995 onder het pseudoniem Pascal Mercier, is een echte roman à thèse, dus bedoeld om een bepaald filosofisch inzicht te illustreren. In dit geval gaat om de postmodernistische these dat we allemaal ons eigen verleden ‘uitvinden’ via taal en verhaal, en dus zelfs herinnerde zintuigelijke ervaringen eigenlijk een constructie zijn.
Auteur Mercier gebruikt als hoofdpersonage de nogal getormenteerde professor linguïstiek Philip Perlmann die volop in een levenscrisis zit, na de dood van zijn vrouw en het verlies van zijn geloof in de zinvolheid van zijn wetenschap. Perlmann is helemaal geen sympathiek figuur, hij is zelfs ronduit asociaal en erg egocentrisch; tegen zijn zin is hij gedwongen om te gaan met andere internationale gerespecteerde academici in zijn vakgebied, tijdens een conferentie ergens aan de Ligurische kust in Italië. De plot navertellen zou ons te ver leiden en uiteraard afdoen aan het leesplezier. Want dat plezier is er zeker, zowel intellectueel als narratief.
Mercier (/Bieri) is erin geslaagd een heleboel interessante thematieken met elkaar te verweven: de existentiële worsteling van Perlmann, de na-ijver in de academische wereld en de problematiek van plagiaat, de wondere wereld van taal en verhaal, en de existentiële uitdaging om te leven in het ‘nu’ en om te gaan met de sociale druk van anderen en hun perceptie van jouw persoonlijkheid. Maar centraal staat dus die these over geconstrueerde herinnering die de kern zou vormen van onze identiteit. Mercier brengt die vooral aan in het eerste deel van deze roman, en dat was ook het deel dat bij mij het meest in de smaak viel: samen met Perlmann wroeten we op de vertaling van een Russische tekst die over dat thema gaat, we zien Perlmann spelen met woorden en betekenissen in verschillende talen, en ook telkens de ideeën van zijn Russische collega aftoetsend aan zijn eigen beleving. Het is een fascinerende ervaring.
Maar dan begint het mis te gaan. Op de conferentie raakt Perlmann compleet de trappers kwijt als hij impulsief de vertaalde Russische tekst indient als zijn eigen bijdrage, met andere woorden plagiaat pleegt. Hij worstelt niet zozeer met zijn geweten, maar vooral met zijn imago en uiteindelijk ook met de zin van zijn bestaan zelf. Een en ander resulteert in een onwaarschijnlijke opeenvolging van burleske gebeurtenissen, inclusief plannen voor zelfmoord en zelfs moord. Mercier presenteert een wervelwind van voortdurend veranderende, schijnbaar uitzichtloze situaties en vooral de telkens wisselende omgang van professor Perlmann daarmee, die zich als in een koortsachtige droom compleet lijkt vast te rijden.
In de praktijk illustreert Mercier telkens weer die these dat we niet alleen ons eigen verleden heruitvinden via taal, maar ook telkens wisselende toekomstperspectieven ontwerpen die evenzeer aan de conventies van taal en narratief gebonden zijn. Maar hij doet dat zo gedetailleerd en uitgebreid, dat het verhaal wat verzandt en erg lijdt aan ongeloofwaardigheid. Op het eind laat hij Perlmann een uitweg kiezen die lijkt te suggereren dat ons bestaan toch niet zomaar afhankelijk is van verhalen, maar dat we wel degelijk zelf existentiële keuzes kunnen maken. Een beetje ‘too little, too late’, als je het mij vraagt.
Zoals gezegd: er is zeker leesplezier te vinden in deze roman, én thematisch is hij ook erg rijkgeschakeerd. Door zijn centrale these en door de (min of meer) eenheid van actie en plaats, is hij ook homogener dan Merciers bekendste werk ‘Nachttrein naar Lissabon’. Maar de graad van overdrijving is zo extreem dat het verhaal er aan ten ondergaat, en dat is spijtig. Vandaar dus de eerder gemengde beoordeling. ( )

Audio. Intersting subject. Some suspense and twists. Good writing style. ( )