Manon Uphoff

Ik houd niet van lezen over de beschreven situaties, ook die buiten de slaapkamer. Maar Hóe het is opgeschreven is fantastisch. De taal, de associaties, de observaties, het ogenschijnlijk zonder reserve opkalken van het voor haar toen dagelijkse. Zich niet inhouden bij háár wereld met referenties, gewoon uitputtende bijzinnen schrijvend. Dat is nog lastig sterren geven
.
"...Wat ik wil met deze geschiedenis waarvan ik onderdeel ben, dan zou ik zeggen dat het een voortdurend onderzoek is naar wat 'thuis' betekent, en voor wie. Wat het is, wás en in de toekomst zou kunnen zijn. om eraan toe te voegen dat ik daarvoor mijn huis, de pathologie ervan, moet uitbeelden en oproepen, in heel veel verhalen en in een (ritmische, rituele) herhaling die lijkt op die van fractalen. Als de puzzel die het was, een labyrint, de donkere kant van de maan. " blz.83 - Wist Manon bij opschrijven dat deze zinnen zouden worden geciteerd?… (mer)

Afschuwelijk, verschrikkelijk verhaal van een meisje dat door haar vader jarenlang verkracht wordt. Niet alleen zij, maar ook haar 2 halfzusters, veel ouder, de dochters uit een eerder huwelijk van de moeder en ook haar jongere zusje. De vader is een gespleten man, ze noemt hem ook vader en minotaurus. Hij vertelt zijn kinderen veel van mythologie, neemt ze mee naar theater en bioscoop, brengt ze liefde voor (klassieke) muziek bij maar verandert dan ‘s nachts in de Minotaurus die ze verkracht en verwondt. Ook de gevoelens van alle dochters zijn daardoor dubbel. De gruwelijkheden beschrijft ze niet heel expliciet maar er is heel veel suggestie en omsluierend taalgebruik, prachtig taalgebruik. Heel intens en onder je huid kruipend.… (mer)

Het lijkt erg oneerbiedig, maar ik heb dit boek niet helemaal uitgelezen, en dat overkomt me zelden. Dat lag niet aan de lengte, want het is amper 190 bladzijden dik. Dat lag ook niet aan de incest-thematiek, die absoluut heftig en relevant is. Ik heb ook het diepste respect voor de moed die Uphoff opbracht om over haar eigen incest-geschiedenis te schrijven. Want dat dit autobiografisch is, is al vrij vlug duidelijk. En het beeld van haar vader als tegelijk ‘scheppend genie’ en ‘minotaurus’ is huiveringwekkend. Maar ik knapte echt af op de schrijfstijl. Uphoff verliest zich in op elkaar gestapelde literaire en intellectuele referenties, en in een opeenstapeling van oneliners en metaforen, een woordenbrij waarin het verhaal verdrinkt. In zelf-reflexieve passages geeft ze aan dat het bijna ondoenbaar is om de worsteling met haar trauma onder woorden te brengen. En daar heb ik alle begrip voor. Maar voor mij werkte het helaas niet.… (mer)