I have to admit that I struggled with this one, especially at first. Too many characters were referred to generally by their relationship to others, rather than by name (my uncle, my father, his sister, etc.). With multiple points of view on top of that, it took me an age to get grounded. This is a complex, highly structured generational novel that casts the reader backward and forward in time, again with tricky references to events and people that I found somewhat difficult to keep straight. I don't usually have this trouble with Erdrich's work, even though I often find her challenging in a good way. I hit my stride about half-way through, and now I am keen to re-read The Round House, which "goes with" this one, to see if that helps to internalize some of the connections. I will probably revisit Doves, at least in part, at some point. I think I was possibly trying too hard at the beginning, and should have followed my own advice about reading Faulkner---just let the story flow over you until it begins to gel. But if you're looking for a place to start with Erdrich, this may not be the one. ( )

This novel tells the story of several North Dakota families, mostly Native American, whose lives intersect because of a racially-motivated murder in the distant past. Louise Erdrich introduces multiple narrators, each with their own limited and biased point of view. While the story unfolds over multiple generations, the narrative is not chronological and time passes without specific references to anchor the story. This slow reveal feels similar to working a jigsaw puzzle as the reader figures out who is related to whom, and the overall sequence of events.

The novel is not a “whodunnit,” focusing instead on the murder’s ripple effect through subsequent generations. Some of those effects are well known in the community, and some are closely guarded secrets which come to light by the end of the novel. Coupled with Erdrich’s typically colorful cast of characters, this makes for great reading. ( )

The jumping around timeline was a little confusing. Good Stories, though. ( )

De Amerikaanse staat North Dakota was een nogal blanco plek in mijn kennis van de wereld. Ik moest zelfs opzoeken waar het precies ligt. Schrijfster Louise Erdrich heeft die blanco plek nu voor mij ingekleurd met prachtige beelden van onherbergzame, besneeuwde prairies en droge zomerlandschappen waarover roze en groene wolken zich dreigend opstuwen. Het oproepen van zulke beelden is duidelijk haar talent.

Louise Erdrich schrijft al sinds de jaren ‘80 en heeft inmiddels een omvangrijk oeuvre opgebouwd dat bestaat uit 12 romans, een aantal kinderboeken en ook non-fictie. Een terugkerend thema in haar werk is de relatie tussen de Native Americans en andere bevolkingsgroepen. Zelf is zij ook van gemengde afkomst: haar vader heeft wortels in Duitsland, haar moeder is Chippewa, wat een bevolkingsgroep is die is ontstaan uit een vroege vermenging van Franse kolonisten en een oorspronkelijk Amerikaans volk, de Ojibwe. Wie op zoek gaat naar hedendaagse Native American schrijvers zal al snel bij Erdrich uitkomen.

Ook in ‘The plague of doves’ is de interactie tussen Native Americans en Europese migranten een centraal thema. Het verhaal speelt zich af in en om het plaatsje Pluto, aan de grens van een indianenreservaat in Noord Dakota, tussen grofweg 1880 en 1980. Een centrale gebeurtenis: de moord op een blanke familie in 1911, en de daaropvolgende moord op drie Native Americans, die in een soort volksgericht schuldig werden bevonden aan de eerste moord, maar daar niks mee te maken bleken te hebben. Over deze gebeurtenissen zwijgt men, maar ondertussen wonen de afstammelingen en familieleden van alle betrokkenen nog wel steeds in hetzelfde gebied en is niemand vergeten wat er is gebeurd. En om het nog wat ingewikkelder te maken: omdat de families in de loop van de tijd met elkaar vermengd zijn geraakt bevindt bijna iedereen zich in de vreemde situatie zowel af te stammen van slachtoffers als van daders.

Als lezer vorm je je een beeld van de geschiedenis van Pluto aan de hand vier vertellers. Hun verhalen lopen door elkaar, bevatten verhalen die ze van anderen hebben gehoord en springen elk ook nog eens heen en weer in de tijd, waardoor het bepaald geen rechttoe rechtaan geschiedenis is. Je moet als lezer echt aan het werk en overzicht zien te scheppen in de enorme hoeveelheid namen, dwarsverbanden en familierelaties. (Tip: online zijn deze stambomen terug te vinden https://www.readerguidetolouiseerdrich.com/index.php/the-plague-of-doves/ ) Waarbij ook nog eens een deel van die verhalen en personages eigenlijk niet zo relevant is voor het grotere verhaal. Geen simpel boek dus.

Mooi vond ik de taal, en de beelden die Erdrich oproept, bijvoorbeeld van de landschappen en het klimaat. Dat gebeurt vooral sterk in de eerste helft van het boek. De hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt, ook al lijken de vier vertellers op een bepaalde manier wel erg op elkaar, vooral in de manier waarop ze met een zekere afstandelijkheid de wereld om zich heen observeren. Doordat ze verschillende leeftijden hebben en verschillende posities in de samenleving innemen, hebben ze wel echt verschillende verhalen te vertellen. Het is ook fijn dat dramatische scènes afgewisseld worden met meer humoristische passages.

Tegelijk zijn er ook wat onbevredigende aspecten aan dit boek. Het is in feite een mozaiekvertelling, en één van de problemen die ik vaak heb met die vertelvorm is dat hoofdpersonen nogal abrupt uit het verhaal kunnen verdwijnen. Zo ook hier. De vertellers zijn mooie ronde karakters, waar je je als lezer aan hecht, maar die wreed uit het verhaal gesneden worden, waardoor je met vragen achterblijft. En hoewel je aan het eind een vrij goed beeld hebt van wat zich in die eeuw zoals heeft afgespeeld in Pluto, blijven er ook verhaallijnen over, die los staan van het grotere verhaal en daardoor niet lekker afgerond worden. The plague of doves is het eerste deel is van een trilogie en het zou dus kunnen dat die losse eindjes in latere delen nog een vervolg krijgen. Met de indruk die ik nu heb van Louise Erdrich en haar schrijfstijl zou ik me best aan nog eens die vervolgdelen willen wagen. ( )

Well, I tried. An NYTimes book reviewer hailed this book as one of the top novels of the year (2008), so I bought the hype, scooped it up, and admired the cover for a long little while. Then I started reading ... and nothing grabbed my attention ... at all. And I became bored. Soon I realized I was 20-something pages in, had been introduced to a dozen characters, and felt completely unattached. Some might say I gave in too soon--that after 25 pages I should still be intently reading and waiting for those exciting veins of plot to pop up. Eh. Life's too short. The story just did not get me right off the bat and, although I'm not looking for a love-at-first-sight type of book-reading experience, I'm at least looking for a bit of intrigue. The writing in this story didn't grab me (at all!), and the story itself didn't grab me, and, well, as you can see--nothing was grabbed. And here ends my lengthy review of a measly 25 pages.

Except, you know what? Read the first page of the story. Then you'll be really into it. For that page. And then let me know what you think of the rest. And also inform me when that lovely first page comes back into the story's focus. I was into that.

Lastly, I'll say this. Upon another painful glance at the glowing reviews, I might someday have to give this another go. But first I'll foster my patience with something that has a few more immediate rewards for my undivided attention. ( )